Fun & Famous

HET BEESTJE HOEFT NIET BIJ DE NAAM GENOEMD TE WORDEN

Ik zit net een beetje op een woonsite te turen en ik vind dat het een beetje de spuigaten uitloopt met de beletteringsgekte. Jongen, die holle inspirational quotes – Always be a unicorn! Never let go of your dreams! – op canvas zijn tot daar aan toe, maar waarom moet er op een mandje ‘stuff’ staan, op een blik ‘clean’, moet de keukenmuur ‘eat’ op zich verdragen en dansen de letters ‘H-O-M-E’ in de vensterbank?

Wie vergeet nou dat zijn thuis zijn thuis is? En zou een keukenkneus beter gaan koken van het commando ‘cook’? Of zou Jeffrey niet meer weten hoe hij heette als hij daar niet voortdurend aan herinnerd zou worden op zijn kamertje? Kun je de ‘soap’ niet van de ‘towel’ onderscheiden zonder dat het erop staat? En als we dan toch bezig zijn: waarom eigenlijk geen ‘schiethoes’ op de deur van de wc en ‘poepen kreng’ als inspirational quote tegenover de pot?

“Dan mag de suiker een naam, en het meel ook, en dan mag het nachtkastje voortaan ‘condoomkabinetje’ heten”

Waarom niet met die lollige ouderwetse lettertang in de weer om alles van een zwart stukje tape met witte reliëfletters te voorzien? Dan mag de suiker een naam, en het meel ook, en dan mag het nachtkastje voortaan ‘condoomkabinetje’ heten. De trap kan tree voor tree beletterd worden en je kunt eindelijk de afstandsbediening van de televisie onderscheiden van de afstandsbediening van de mediabox, door ze respectievelijk ‘kijkbuisknipper’ en ‘keuzestress’ te noemen. O, en vermaan je gezin gewoon preventief door ‘tengels uit de koektrommel’, ‘voeten van tafel’ en ‘het is hier geen hotel!’ op de daartoe geëigende plekken te plakken. Opdat niemand ooit zal vergeten.

Het heeft iets enorm infantiels, die overdreven belettering. Leven tussen de letters is net of je in de kinderklassieker Mijn Leuk Woordenboek van Richard Scarry woont. Woord voor woord leren wat wat is. Tof voor toddlers, maar niet meer voor volwassenen. Weg ermee.

Geschreven door Kalinka Hählen