Happy & Healthy

HET DILEMMA VAN DE THUISWERKER

by Ilonka Leenheer

Terwijl ik dit tik, zit ik nog in bed met mijn pyjama aan. Als je een enorm T-shirt van een ELLE-feest van twee jaar geleden met de tekst ‘Get Your Booty On The Dancefloor’ een pyjama wilt noemen. Bril op, haar in een knot, geen make-up. Als je de make-up van gisteren geen make-up wilt noemen.

Nee, ik ben niet ziek. Ik heb ook geen kater. En ik doe ook niet Carrie Bradshaw na. Dit is hoe ik mijn werkdag begin. De wekker gaat (hoe laat, daar heeft niemand wat mee te maken, ik ben eigen baas ja!), ik pak mijn laptop, zet mijn bril op en begin te schrijven. Na een uur of twee krijg ik honger en sta ik echt op, met douchen, aankleden, eten, lenzen indoen, alles wat daarbij hoort, en dan begint het middagdeel van mijn werkdag.

De poes is er inmiddels aan gewend (die vindt het zelfs enorm gezellig, samen extra lang in de mand), de postbode en/of koerier ook, aan de meest bizarre outfits waarin ik de deur opendoe.

Ik was wel benieuwd in hoeverre ik zou gaan verslonsen toen ik 2,5 jaar geleden begon met freelancen vanuit huis. Al die leuke outfits, die trok ik namelijk vooral voor mijn collega’s aan. Maar afgezien van mijn afwijkende ochtendroutine, die ik eens aan de postbode probeerde uit te leggen met de woorden ‘ik werk in bed’, waardoor zijn wenkbrauwen helemaal omhoog schoten, valt het reuze mee. Ik ga natuurlijk niet met een kokerrokje en hakken aan mijn bureau zitten, maar er is nog steeds een enorm gebied te verkennen tussen ‘opgedoft’ en ‘verslonst’.

Langzaam is er wel een favoriet thuisuniform boven komen drijven: skinny jeans, groot overhemd of sweatshirt en sneakers. En dan wel een echt leuke sweater, hè, van Rika bijvoorbeeld. En deze broek van Ganni is een winner: de lekkerste thuisbroek die er is, maar met hakken aan kun je er zo mee naar een event.

Wat ik ook doe elke dag, of ik nu de deur uitga of niet: make-up. Ik wil namelijk niet te hard schrikken, als ik mezelf per ongeluk in de spiegel of in mijn beeldscherm zie. Niet dat ik zo hideous ben, maar ik heb Boris Becker-wimpers (voor de jongeren onder ons, dat was een rossige tennisspeler met bleekwitte wimpers en wenkbrauwen) en als ik geen mascara op heb, zie ik eruit alsof ik ziek ben. En ik denk ook graag dat ik een egale teint van mezelf heb. Dus ik doe lekker wat CC Cream van Chanel op (dat telt niet als make-up, toch?), eyeliner van Lancôme die zelfs blijft zitten als je hard in je ogen wrijft van werkfrustratie (of slaapt, dus) en welke mascara ik maar het snelst kan vinden in de puinhoop die mijn huiskantoor heet. En mijn nieuwste vondst: lipbalm van MAC die je lippen laat opkleuren, zodat ik meteen de deur uit kan rennen als iemand me belt voor een kop koffie of een glas wijn. Ik bedoel voor werkoverleg.