Fun & Famous
HOE IS HET MET JOUW INNER TOMTOM?
M’n joggings en ik wandelden donderdagavond na pilates richting huis. Twee anonieme straatjes, met een minimale kans op bekenden. Maar op de hoek van de straat stonden drie manspersonen een beetje verloren om zich heen te kijken. Is ook lastig in Bergen op Zoom, want de lelijkste en donkerste steeg geeft toegang tot het allermooiste plein. In die goeiige inborst van mij stond de redder te trappelen (in joggingbroek en sweater). ‘Mag ik je iets vragen?’ Ha yes, daar gaan we. ‘Weet je misschien waar de Kerkstraat is?’ Nu loop ik pas een paar jaar rond in dit stadje en kreeg ik de straatnamen nog niet helemaal onder de knie. Maar die Kerkstraat wist ik dus wél. ‘Je gaat deze straat door en dan kom je op de Markt, die steek je rechts over en dan zie je op de hoek de Mediq Apotheek.’ En ik voelde ‘m nog voordat ik het zei. Ik was het prototype female bewegwijzering, de prooi voor de ultieme mannengrap, de haas gevangen in twee grote, gele koplampen. Ik noemde een fysiek punt als oriëntatie in het bijzijn van drie mannen. Erger nog: om ze iets uit te leggen. Ik murmelde een ‘doei’ en een ‘succes’ en sneakte de hoek om. Achter me hoorde ik drie mannen bulderen van het lachen en volgens mij iets zeggen als: ‘Hoorde je dat, die apotheek op de hoek?’ Kan zomaar zijn dat dit niet zo was, maar in mijn hoofd vormde zich iets in die trant.
Hoe komt het toch dat wij ladies zo knullig de weg wijzen? Of nou ja, knullig in de mannenwereld. Ik vind de kapper op de derde straathoek waar ik naar links moet reuzehandig als pitstop. Dat hakt zo’n route lekker in tweeën. Hoef ik alleen maar deel één te onthouden en bij m’n referentiepunt lepel ik het vervolg op en delete ik het eerste. Maar mannen weigeren bijna al-tijd de weg te vragen. Dat is dus sowieso al een thumbs up voor deze drie manspersonen. Of nou ja, voor die ene die het gewoon vroeg terwijl de andere twee heel hardnekkig de andere kant op keken. De hersenen werden onder de lamp gelegd en wat blijkt? Mannen zijn beter in navigeren. Ik vind dat ik het zelf ook best aardig doe, maar oké, deze mogen ze hebben. Men denkt dat het komt door het spelen met auto’s van vroeger. Is dus eigenlijk heel makkelijk op te lossen hè? Geef die jongedames gewoon een roze speelgoedauto, gevalletje best of both.
Als je het de evolutiedeskundigen onder ons vraagt (hoe cool is het als je dat bent), dan moest die oriëntatie vroeger wel een beetje op peil zijn voor de jacht. Hoe kwam je anders thuis? De bordjes boven de A4 moesten nog uitgevonden worden. En wij, wij doen dat anders. Ik wilde Mars en Venus lekker in het sterrenstelsel laten, maar het is zo. Onze cellen interpreteren dingen anders. En vrouwen zijn empathisch, dus zoeken sneller hulp. Hé, klinkt mij oké in de oren. Alles beter dan dertig keer hetzelfde blok rondrijden omdat je te koppig bent. Vrouwen vinden de weg aan de hand van herkenningspunten, mannen gaan van je noord, oost, zuid, west. Bemoeit de man zich niet met onze skills op kaart- en wegwijsgebied? Dan is er trouwens niks aan het handje en navigeren we tout snel richting plaats van bestemming. Komt ‘ie met aanwijzingen of (goedbedoelde) adviezen? Dan gaat het he-le-maal mis. Kunnen we dus niks aan doen. Maar mannen zijn van origine jagers en vrouwen verzamelaars. Daar heb je het antwoord op die razendsnelle navigatieskills van ze.
Maar ook al zetten we de muziek zachter bij het inparkeren (ja, ik ook) en duurt het een fractie langer voor we de weg vinden, we zijn wél beter in het traceren van een lege parkeerplaats. Kijk, now we’re talking. Want dan is het supergoed dat je vlekkeloos dat weggetje vindt, maar daar heb je in Amsterdam toch geen reet aan zonder parkeerplaats? Wie het laatst lacht… Ha.
