Happy & Healthy

De vraag die je dus ook nooit moet stellen

“Ben jij niet getróuwd?” “Nooit geweest ook?” “Nooit gevraagd ook?” Deze vragen krijg ik minstens een keer per dag. De antwoorden zijn nee, nee en nog eens nee.

Ik ben bijna vijftien jaar met mijn geliefde (die ik voor het gemak heus als ‘mijn man’ betitel), we hebben drie kinderen en een koophuis en dan verwachten mensen dat je getrouwd bent. Sterker, ze duiken in een lichte staat van shock. En dan, dan komt het.

Er wordt me gevraagd waarom niet. En dat, beste mensen, is natuurlijk eigenlijk net zo’n onbeleefde vraag als waarom iemand geen kinderen heeft. Misschien borrelt er wel grote frustratie en ongenoegen over het feit dat hij nog nooit door de knieën is gegaan. En dat rakel je dan allemaal zo maar even op terwijl je eigenlijk uit was op wat onvervalste smalltalk.

Bij mij is dat niet het geval, maar wat ik minstens zo ongemakkelijk vind, is dat me wordt gevraagd waarom niet (wáárom niet, WAAROM niet) en dan moet ik zeggen dat ik er niet zoveel mee heb. Het boeketje, de corsages, de ambtenaar die jouw unieke liefde zo vertweedimensionaliseert in zo’n dertien-in-een-dozijnspeech, de fotograaf die roept: ‘Vrienden van de bruid eerst’ en: ‘Nu alle vrouwen’; ach, ik vind het misschien niet allemaal ongemakkelijk maar wel veel. Bovendien ken ik mezelf en smijt ik dan op een dag zo een stevig jaarsalaris stuk. Weet je wel hoeveel Chanel-tassen dat zijn? Mijn overbuurvrouw trouwde twee maanden geleden en moest aan het einde van de avond duizend buitenlands gedistilleerd (lees gin-tonics) aftikken. Dat is tienduizend euro. Aan drank.

Dan heb ik het nog niet eens over de jurk, de ring, de fotograaf en de invites, want als je dan toch bezig bent, wil je het wel goed hebben allemaal en de minimalist in mij heb ik nog niet gevonden.

Wij hebben ooit de optie huwelijk weggestreept tegen een half jaar in Rome wonen, ook een ode aan onze liefde en inmiddels spreek ik ook nog eens Italiaans.

Maar de echte trouwjehova’s nemen hier geen genoegen mee en vragen door. En dan is het zover. Dan sta ik ineens dus allemaal onaardige dingen te zeggen, want de vrager is natuurlijk van Team Trouwen en heeft alles wat ik net heb afgekamd keurig afgevinkt. Terwijl ik er niet om heb gevraagd. En daarmee vind ik het subject trouwen nog ingewikkelder.

Zullen we afspreken dat we elkaar er niet meer naar vragen? En dat als het er dan ooit toch van komt, we het elkaar meteen vertellen? Fijn.