Fun & Famous

Ik ben dus verslaafd aan bieden op Marktplaats en zo ziet dat eruit

En daar gaan we weer: de titel van dit stukje heeft alles alweer verklapt. Ik word er nu echt GEK van! Zo houd ik geen baan meer over! Hoe dan ook, mij krijgen ze hier niet klein.

Het is begonnen toen ik geen geld meer had, maar toch leuke interieurdingen wou. Dat ging ongeveer zo: ik wilde een mooi interieuraccessoire omdat ik mijn huiskamer opeens tergend saai vond. Het liefst een messing (geelkoper) of gouden beeldje, dat leek me nou helemaal té chic, maar wat zag mijn oog toen ik mijn ING Bankieren-app opende? Een schamele min vijftig euro. Eerst voelde ik een misselijkmakende golf van teleurstelling opkomen, maar vervolgens wist ik: ik moet sterk blijven en oplossingen gaan verzinnen. En dus bleef ik rustig en zei ik tegen mezelf: kom, even rustig blijven nu, wat is er nou helemaal precies aan de hand? Je wilt dus iets heel goedkoops… iets heel erg ontzettend goedkoops… maar tóch iets leuks en iets origineels? Dat is toch niet zo moeilijk, meid? Je moet gewoon even op Marktplaats kijken. Hups! Niet zo lang gaan zitten kniezen hoor, er zijn wel ergere dingen in de wereld.

”Bovendien had de eend meteen na aankomst het gedroomde effect”

Zo gezegd, zo gedaan. En na een paar dagen zoeken kwam ik een beeldig messing eendje tegen. Voor maar zes eu. Dat is trouwens geen tikfout, ik zeg tegenwoordig gewoon eu in plaats van euro omdat het cool is. Goed. Het was een werkelijk schit-te-rend eendje dat mijn woonkamer in één klap razend chic ging maken, zoveel was zeker. Ik bood de vraagprijs en booyaka booyaka, de verkoper ging akkoord. UNREAL. Bovendien had de eend meteen na aankomst het gedroomde effect. Mijn huis leek wel een boetiekhotel. Wat een pracht en praal, wat een schitterende toestand. Kortom: deze kick wilde ik weer. Deze kick wilde ik opnieuw beleven. En dus ging ik op zoek naar de ‘nieuwe messing eend’. Wat dan natuurlijk niet écht een eend moest zijn, want die had ik dus al, het beeldje moest gewoon hetzelfde gevoel hebben, dezelfde sfeer, en als je dat niet kan begrijpen dan ben je gewoon eigenlijk niet meer te redden vind ik. Goed, terug naar het verhaal. Uiteindelijk traceerde ik een messing flamingo. En ik ben dus echt megafan van flamingo’s moet je weten. Ik heb zelfs ooit een bijster grote flamingo laten tatoeëren, of nou ja, bijna, ze hadden de schets al gemaakt en ik had al een afspraak om ‘m te laten zetten, maar ik kreeg een paniekaanval en kwam niet opdagen. Echter, van de Marktplaats-flamingo wist ik: deze moet def in mijn bezit komen. Ik bood de vraagprijs, de verkoper ging akkoord en stuurde de flamingo op in een rare oude kartonnen doos met heel veel oude kranten erin. Maar dat maakte natuurlijk niet uit. Ik rukte het pakje open, zette het ding zeer verheugd naast de eend en ging daarna snel op zoek naar ‘de nieuwe messing flamingo’. Die ik uiteindelijk vond in een cool vaasje van het merk Scheurich. Wat inderdáád in de verste verte geen messing diertje is, maar het zijn nu eenmaal vreselijk hippe Duitse vaasjes uit de jaren zestig en zeventig die je echt moet hebben.

”Op een gegeven moment bedacht ik iedere dag wel honderd dingen die ik misschien goedkoop en leuk via Marktplaats kon scoren”

Nou. Als ik nu terugkijk, dan denk ik dat het daarna toch ergens een beetje fout is gegaan. Op een gegeven moment bedacht ik iedere dag wel honderd dingen die ik misschien goedkoop en leuk via Marktplaats kon scoren. Steeds vaker vond ik mijn interieur of mijn garderobe STOM en zat ik met rode koontjes van de opwinding op dingen te bieden. Maar waar ik in het begin alles inderdaad ook netjes afrekende en liet toesturen, merk ik nu dat de biedingen me boven het hoofd groeien. Qua geld (zesendertig keer een ‘ietsje’ van zes euro is toch best een klap geld), qua mails, maar ook qua plek in huis. Ik zit namelijk op een bovenwoning in Amsterdam, maar ik heb ook nog twee kinderen en die nemen dus echt heel veel plek in met al hun spullen, het is godgeklaagd. En dus doe ik de laatste tijd iets Heel Ergs. Dan lig ik ’s avonds in bed lekker te bieden, om de volgende ochtend te denken: naahhh, toch maar niet. Of: naaahhh, hoezo dacht je dat je dat kon betalen, je hebt MIN 230 euro op je rekening. En in plaats van dat ik dan even netjes afmail, reageer.ik.gewoon.helemaal.niet.meer.
Om het nog even wat duidelijker te schetsen: iemand schrijft dus heel lief dat ‘ie akkoord gaat met mijn bod en wat doet Renske? Die doet aan struisvogelpolitiek en zit stilletjes in een hoekje te wachten tot de bewuste meneer of mevrouw ophoudt met mailen of ik die ene gouden vaas uit 1967 nog wil? Of dat splinternieuwe kinderpolootje van Ralph Lauren?!

Goed. Je hoeft inderdaad geen professional te zijn om te weten dat dit moet stoppen. Ik moet ermee kappen. En dus zet ik bij deze een grote stap. In het kader van het afkick- en genezingsproces zeg ik SORRY tegen alle mensen die nooit meer iets van mij hoorden nadat ik een blits bod had gedaan. Sorry. Echt, sorry. Verder ga ik een lijstje maken met dingen die ik echt nodig heb of op z’n minst écht wil, want er is een verschil tussen dingen echt willen en échtéchtécht willen, dat weet iedereen hier. En aan dat lijstje ga ik me houden. Ja. Zo zal het geschieden. Zo zal het gaan. Ik weet het zeker.

Peace on earth.

Oké, ik weet niet waar dat op sloeg, maar ik wist even niet meer wat ik moest schrijven, MAG HET EEN KEER? Ik tik me de pleuris hier. Anyways, wens me maar succes met afkicken, ik zal het nodig hebben.