Fun & Famous

Ik heb ruzie met mijn grote liefde Hema

Voor iemand die toch niet op haar állergemakkelijkst is voor een fotocamera is het toch vrij indrukwekkend dat er in mijn huis 20 vuistdikke fotoboeken staan waar mijn hele leven in staat gedocumenteerd. Mijn vader was vroeger niet weg te slaan vanachter zijn camera en mijn moeder was een uiterst bedreven foto-inplakker. Ze had er zelfs haar eigen kamer voor op een gegeven moment, die door iedereen zonder een spatje ironie “de foto-inplak-kamer” werd genoemd.

Daar zat ze dan urenlang foto’s te selecteren, te knippen, te plakken en te voorzien van leuke tekstjes. Later nam mijn vader dit over en hij voorzag pagina na pagina van tientallen foto’s, keurig op volgorde en geplakt in haast kunstige collages. Echt, het zijn meesterwerkjes.

Zelf maak ik na een mooie reis of vakantie ook graag zo’n boek. Alleen druk ik niets meer af en plak ook niets in, ik doe dat met de fotosoftware van Hema. Ik hóu van Hema. Lucky me woon ik naast een Hema (m’n wifi werkt op sommige plekken in de winkel en dat vind ik dus echt zo’n machtig mooi idee. Mijn éigen wifi in de Hema!) en ik kom er eigenlijk wel minstens één keer per dag om eten te kopen bij de Hemarkt. De bedrijfsleider zwaait dan vrolijk naar me (“Dag buurvrouw!”) en in het weekend weet iedereen die er werkt precies hoe laat het is als ik rond een uur of 13:00 in joggingpak binnenkom (“Leuke avond gehad weer, buuf?”). Echt, het is zo gezellig.

Maar waar ik heen wil is het volgende. Vorig jaar werd mijn vader 70, we vierden dat met een lunch met dierbaren en ik huurde een fotograaf in voor prachtige foto’s met als idee daar dan een album van te maken. En hetzelfde wilde ik met de foto’s van mijn afgelopen reizen doen. Nu is het maken van zo’n boek een behoorlijk klusje. Ik ben uiterst precies als het gaat om het maken van de perfecte lay-out, en al met al ben ik er rustig een week mee bezig. De laatste tijd was het druk en door schaarste aan tijd en een overvloed aan andere dingen en oké oké, een kléin beetje laksheid hier en daar, duurde het fotoboek van m’n vader éindeloos lang om te maken. Ik ben wel degelijk een paar maanden geleden begonnen, was denk ik zo net over de helft, en was voornemens het na m’n reis af te ronden en meteen te beginnen aan een nieuw fotoboek van m’n reis.

Dus vorige week opende ik nietsvermoedend het fotoboekmaakprogramma (dat is een woord) om vervolgens een vlaag van paniek afgewisseld met frustratie en uiteindelijk pure woede te ervaren. “Helaas kun je deze software niet meer gebruiken. Hema fotoservice is vernieuwd! Klik hier om te downloaden.” Oké, adem in, adem uit, ze hebben het natuurlijk zo gedaan dat AL je vorige fotoboeken gewoon nog te gebruiken en af te maken zijn.

MAAR DAT IS DUS NIET HET GEVAL.

Zoals de moeder van Jan Smit zou zeggen: “ALLES IS WEG.” En nóg erger; opnieuw beginnen KAN OOK NIET, want “Door een technische storing is het downloaden van de Mac-software niet mogelijk.” DAFAKNSHJQJEHHJBDHJDBQBDQKNDIQLB?!?!??!?!?

Wóedend. Dat is wat ik ben. Én ik ben m’n vorige fotoboeken kwijt én ik kan voorlopig geen nieuw fotoboek maken. Nu zijn er heus wel andere programma’s en die heb ik geprobeerd, maar die zijn allemaal zó hemeltergend traag en crashen de hele tijd als ze m’n foto’s proberen in te laden. Echt, ik ben zo intens pissed off. Overigens ben ik daar niet alleen in. De Consumentenbond krijgt dagelijks tientallen hartverscheurende verhalen binnen van oude omaatjes die maaaaaandenlang boeken hadden zitten maken of mensen die het eerste jaar van hun pasgeboren kind aan het vastleggen waren, dat soort dingen. Hema zegt “sorry”, maar lost het probleem verder niet op, dus daar hebben we verder geen zak aan.

Nog steeds hou ik van Hema, want zo’n lange liefde als wij hadden vergaat niet zomaar. Dit is alleen wel een serieuze deuk in de relatie en ik voorzie dat we vele therapiesessies nodig hebben om hier beter en sterker dan ooit uit te komen. Hema, laat me niet in de steek. Ik smeek het je.