Happy & Healthy

IK WIL DUS GEWOON GEEN KINDEREN

Zo, dat is eruit

Dus ik heb een leuke vriend, we zijn bijna acht jaar samen en ja, we hebben een koophuis. Dan moet daar dus een kind bij. Vinden anderen. En als je daar de hele tijd zo onsubtiel naar blijft vragen, krijg je een eerlijk antwoord. Nee, dank u. Ik sla een keertje over.

Sinds mijn vriendinnen aan de baby’s zijn krijg ik hem: de vraag. Sta je net een beetje ongemakkelijk naar baby X te kirren, krijg je de suggestieve blik van oma. “Leuk hè?” En die stembuiging plus licht opgetrokken wenkbrauw krijg je er voor nop bij. Wat nog erger is? Nou deze dan: “Rammelt er al iets?” Alsof ik een tweedehandsje ben dat een beurt nodig heeft. Dat. Kan. Niet.

Ik vind zo’n baby bijzonder koddig. Hang samen met de ultragelukkige mama’s boven de box te kirren met een hoog stemmetje. Maar die zet ik ook op, don’t get me wrong, voor die lieverd van een bruine labrador die mijn broek besnuffelt. Niet het beste referentiekader dus. Ligt het aan mij of is die vraag eigenlijk be-hoor-lijk ongepast?

”En ik ben meer bezig met de draaicirkel van de Bugaboo dan met een biologische tik. Sorry not sorry”

Mijn kinderwens ontbreekt. Ik voel heus iets bij een kleine dreumes, maar dat lijkt meer op blinde paniek dan op een moedergevoel. Het torentje flesvoeding van m’n beste doet mij denken aan de bakjes knoflooksaus bij de lokale shoarmatent. En ik ben meer bezig met de draaicirkel van de Bugaboo dan met een biologische tik. Sorry not sorry.

Krijg allemaal heerlijk kinders, geef de fles, verschoon luiers in overvloed en leef lang en gelukkig. Ik vind het allemaal fantastisch en beloof plechtig ze te verwennen met veuls te dure pakjes. Maar #stopmetvragen. #danku.

Geschreven door Adeline Mans