Happy & Healthy

Ineens ben ik dus de dikste

In mijn leven was ik altijd de kleinste, de jongste en meestal een van de dunsten van de groep. Klein ben ik nog steeds en zal ik altijd wel blijven want dat wordt alleen maar erger. De jongste ben ik goddank nog in de buurt waar ik woon (tip: omring je met mensen die nog ouder zijn dan jij als je ouder wordt. Mijn overbuurman vond me ‘een jonkie’ toen ik vertelde dat ik veertig werd.), maar verder ben ik overal ‘u’ en ‘mevrouw’ a.k.a. stokoud en bijna bejaard.

Kan ik op zich mee leven. Maar nu het derde punt. Dun. Ik ben gezegend met een redelijk actieve spijsvertering, woonde als kind 12 kilometer van school en rookte vanaf mijn twintigste alsof ik een bonus kreeg voor elk verslonden pakje. En oh ja, ik danste ook nog iets van twaalf uur per week. Tel deze ingrediënten bij elkaar op en je krijgt een redelijk ‘petite’ verschijning.

Ik weet niet wat ik goed heb gedaan in mijn leven om dit te verdienen, maar ook toen ik stopte met dansen en roken en fietsen bleef ik in die maat 36 passen. Net als mijn beste vriendin A trouwens. Ook zo’n type.

Maar het leven is toch oneerlijk (of eerlijk, het is maar net hoe je het bekijkt), want het slanke tij is gekeerd. Ineens moet ik een hupsje in de lucht maken voordat die spijkerbroek goed om mijn benen zakt en hang ik aan het hoge kastje in de badkamer terwijl ik op de weegschaal sta om zo nog maar een cijfer te zien waar ik een beetje gelukkig van werd.

”Ineens moet ik een hupsje in de lucht maken voordat die spijkerbroek goed om mijn benen zakt”

Beste vriendin A (Indonesisch en dus echt slank en klein) appte me laatst in staat van paniek. “Boks (zo noemt ze me, niet verder vragen), het loopt uit de hand. Ik zag een foto van mezelf en begrijp nu wat ze bedoelen met een tailleprobleem.” Ze was nog wel naast de dikste man van het gezelschap gaan staan, maar dat had niet mogen baten. Om me ervan te overtuigen dat het een serieuze zaak was, appte ze me de foto door. Nu stond ze in een houding die weinig flatteerde, maar inderdaad, ik zag ook een iets rondere variant van mijn verder zo overknappe bestie. Daarna volgden teksten met ‘aan de bak moeten’ en ‘zo leuk is het allemaal niet’ en appte ze nog wat streefgewichten door.

Ik was stiekem dolblij met deze situatie want om mij heen wordt iedereen met de dag dunner. Jet is natuurlijk sowieso Miss Happy en Healthy. Zij kijkt niet op of om als iemand met een plak Tony’s Chocolonely langs de bureaus loopt. Tuurlijk eet ze wel chocola, maar niet zo hap, slik, weg terwijl ze zit te tikken. Zoals ik dus. Mijn vaste haarstyliste Rachel, altijd gezegend met Antilliaanse rondingen, werd geopereerd aan haar amandelen en viel in twee weken 8 kilo af. Shopping editor Lilian heeft al een maand vreselijke aften in haar mond (afschuwelijk natuurlijk, want dat doet pijn bij elke hap) en is ook een paar cruciale centimeters geslonken en nu gaat zelfs onze sales director Daniëlle (die prachtig is, maar wel altijd zegt dat je een hartaanval krijgt als je haar naakt ziet) bij NewFysic aan de slag. En had ik het al over Renske gehad? Die is na die cruciale kilo keihard aan het krimpen. Elke week zie ik een ander mens. Oh ja, en mijn vriendin F heeft het in haar hoofd gehaald om het dieet van Fajah Lourens te volgen en is potdorie vijf kilo afgevallen. Terwijl ze dus al heel slank was.

Je begrijpt dat ik grote paniek heb. Ik word links en rechts keihard ingehaald door vriendinnen en dierbare collega’s. Tenminste, ik dacht dat ze dierbaar waren. Maar een beetje rekening houden met mij… ho maar. Straks ben ik dus de oudste en de dikste en is er van mijn heilige drie-eenheid klein, slank en jong nog maar bitter weinig over.

Is er iemand die me kan trakteren op ontstoken amandelen/aften/lintwormen of een ouderwetse voedselvergiftiging? Iemand? Ik zal je eeuwig dankbaar zijn.