Happy & Healthy

Is niet drinken een taboe?

‘Ah, lekker. Doe maar een wijntje.’ Dit scandeer ik toch zeker in de eerste vijf minuten nadat ik op een terras plof. Die wijn is te vervangen door gin-tonic, Vedett of Sauvignon Blanc. Ik bestel voor de vorm (het tijdstip dus) nog weleens een dubbele espresso, maar bij de tweede ronde staat er een alcoholische versnapering op het menu. Ik hou ervan, Bob is niet mijn middle name en ik raak ‘m soms wat te hard in de gedaante van een fles of twee. Niet in m’n eentje hoor, geen zorgen lieve lezers. Van maandag tot en met donderdag drink ik trouwens het bare minimum, omdat de fles niet per se hoeft te ploppen bij een aflevering Gilmore Girls (vind ik dan hè). Maar het weekend brengt een borrel (of twee) met zich mee. En weet je wat nu zo gek is? De reacties áls ik dan een keer nee zeg (en dat doe ik vrij weinig). ‘Maar eentje kan wel’, is toch de klassieker als je moet rijden. ‘Hè, wat ongezellig’, is een fraaie tweede. En: ‘Ben je zwanger?’ krijgt de derde prijs. Hoe komt het dat iedereen zenuwachtig wordt of van alles denkt als je níet drinkt?

‘Ah, lekker. Doe maar een wijntje.’

Ik ken iemand die niet (nou ja, bijna niet) drinkt en uit solidariteit sta ik bij die persoon ook op alcoholvrij. Als je mijn spa rood met citroen dan beantwoordt met ‘Waaaat, geen wijn?’, ben je in de run voor een pak verbale billenkoek. Een wijntje, wat bier of een cocktail op z’n tijd lijkt potdomme wel een sociale verplichting. Alsof je niet helemaal a-oké in de bovenkamer bent zonder een slok van het natte goed. En eerlijk hè, na wat promille in het bloed is dat meestal andersom. Sta ik broodjenuchter én houterig van links naar rechts te wiegen op de muziek (ook mijn moves zijn soepeler op een neut), gaat het niveau van een gesprek na honderdtwintig minuten en wat promillage toch lallend richting rock bottom. En als je zelf vol aan de vino zit met een compagnon, heb je dus zó een waanzinnig diep gesprek. Ne-eh, dit is kul en dat weet je. Overconsumptie veroorzaakt niet voor niets Korsakov en dat maakt de kans op intelligente diepzinnigheid nihil. Dus niet denken dat je gesprekstof Einstein-proporties aanneemt, als je daarna naar de wc struikelt of er een slokje Bianco in je decolleté loopt. Maar waar komt die sociale druk, of misschien is het wel verwachting, vandaan om te drinken?

Bij een kleine steekproef op de redactie slaat de teller uit naar saai in geval van alcoholloosheid (en zwanger of gezond). Maar óók of je dan zelf dat glas moet laten staan. Zou dat het zijn? Is alleen drinken een nóg groter taboe dan niet drinken? In m’n eentje laat ik de kurk ook flink op de fles. Maar als ik bij een BOB aan tafel schuif, dan smaakt die Grillo van Sicilië me prima. Ook al ben ik verdacht op mijn hoede bij het bestellen, tel ik de glazen en ben ik me bijzonder bewust van de alcoholvrijheid van mijn tafelgenoot.

Bij een kleine steekproef op de redactie slaat de teller uit naar saai in geval van alcoholloosheid

Per hoofd van de bevolking gaat er zo’n 7 liter pure alcohol per jaar in. ZEVEN liter. En jij en ik drinken plusminus een kwart liter alcohol per dag, de verdunde versie. Een persoon consumeert 72 liter bier, 22 liter wijn en 3,5 liter gedistilleerd. Per jaar. En dan zijn de kinders, non-alcoholics, opa en oma’s gewoon meegegaan in de telling. In mijn woonplaats brengt zo’n beetje iedere inwoner een maand beneveld door (iets met carnaval), maar tweeënzeventig, tweeëntwintig en drieënhalf… Dat is véél, lieve grootgebruikers van me. Ruim tachtig procent van de achttienplussers drinkt, waarvan tien procent stevig. Als in meer dan goed voor jou en je lever is. Dus laten we afspreken dat we ‘eentje-kan-wel’ en ‘waaat-geen-wijn?’ afschaffen als hij of zij liever niet onder invloed de avond doorbrengt. En proost voor als je zelf lekker wél een glaasje neemt.