JOsS EN MAY IN HET AMC

Jaren geleden, toen ik mijn dagen schrijvend sleet, maakte ik een verhaal dat als werktitel ‘De habituées van het AMC’ had. Het fascineerde me dat er kinderen waren die meer dagen in het ziekenhuis doorbrachten dan thuis. In het AMC trof ik professor Heijmans, hoofd van de kinderafdeling, die voor zijn pensioen (dat om de hoek loerde) de kinderafdeling tot een gezellige plek wilde hebben omgetoverd.

Een bioscoop moest er komen, zodat zieke kindjes echt een ‘asset’ hadden om hun klasgenootjes tot een bezoekje te verleiden. En er moesten kamers komen waar de ouders konden slapen als dat nodig was. Of een plek waar je je even terug kon trekken zonder dat je in een muffe wachtkamer zat voor een apparaat met bekertjeskoffie.

De afdeling is af. Er is zelfs een Professor Heijmansplein. En hoe mooi vind ik het dat ik een heel klein schakeltje ben in de ketting die het kinderen en hun familie iets meer naar de zin maakt in het ziekenhuis. Samen met Albert Verlinde, Halina Reijn en Barbara Barend ben ik ambassadeur van Stichting Gilat. Gilat was een meisje met een zeldzame ziekte. Daardoor was zij een van de ‘habituées’. Ze kende alle artsen en was de vrolijke noot van de afdeling.

Toen ze overleed, wisten haar ouders één ding zeker. Om haar voort te laten leven moest er vermaak in het ziekenhuis komen. En niet alleen in het AMC, maar in alle academische ziekenhuizen van het land.

Stichting Gilat heeft eigen theaters in het VU en het AMC en zorgt ervoor dat de kinderen worden voorgelezen door Youp van ’t Hek, een pianovoorstelling krijgen van de broertjes Jussen of kunnen kletsen met Carice van Houten.

Nu waren Josselin en ik gevraagd om een middag te komen helpen. In het licht van deze grootheden voelden we ons wat nietig. En er lag best een druk op onze schouders. Maar wat bleek: de meisjes vonden het enig om met ons moodboards te maken. Of ze waren zo beleefd net te doen alsof. Hoe dan ook hadden we de mooiste dinsdagmiddag van het jaar. Met de meisjes, met hun artsen en met hun moeders.

Even niet praten over ziekte, even allemaal gelijk zijn, niet de één gezond en de ander niet, even samen knippen en knutselen. Hoe luchtig het ook is, het was even allemaal goed.

Ontroerd en nederig gingen Joss en ik huiswaarts. We belandden in de langste file ooit, maar daar waren we blij om. Even napraten, onze zegeningen tellen en blij zijn dat we een ieniemienie extra sprankje licht mochten brengen in het AMC…

Wil je ook iets doen voor de kinderen in het ziekenhuis? Hier kun je de Facebookpagina van Gilat vinden. Wordt vrienden. Daar is nog nooit iemand slechter van geworden.