Fun & Famous

Kanye in da kast

by Ilonka Leenheer

No. Wire. Hangers. Ever!!! Ik weet niet of je de cultfilm Mommie Dearest ooit gezien hebt, over het monster dat actrice Joan Crawford volgens haar dochter Christina was, maar alleen voor deze befaamde scène moet je al kijken, als Mommie Joan flipt vanwege de metalen klerenhangers in haar garderobe. Ik speel deze scène altijd even na als ik thuiskom van de stomerij.

Een iets aangepaste versie is mijn mantra voor ik een winkel inga: No. Sweatshirts. Ever!!! Niet dat ik een hekel aan sweatshirts heb; ik ben juist veel te dol op sweatshirts. Ik blijf ze maar kopen, ondanks mijn mantra. Hoeveel sweatshirts heeft een mens nodig? Een hoop, kun je alleen maar concluderen als je in mijn kledingkast kijkt. Elke keer neem ik me voor door te sparen voor een leuk jurkje of een kek jasje en dan zwicht ik toch weer voor een sweatshirt. Pas nog, in de Marc Jacobs-winkel, ging ik weer voor de bijl. Maar er stond een poes op! Hij was desondanks toch heel grunge! En hij was heel zacht! ‘Hoe zeg ik hier nee tegen,’ appte ik met een fotootje uit de paskamer naar enabler en medesweatshirtverslaafde S. ‘Hier kun je geen nee tegen zeggen,’ appte ze terug. Ka-ching, daar rinkelde de kassa alweer terwijl ik de heilige belofte deed: dit is echt mijn laatste.

Sweatshirts zijn gewoon zo fijn. Het is het dichtst wat bij een pyjama komt zonder dat het een pyjama is. Het maakt serieuze outfits als een kokerrok een stuk minder serieus. Je kunt er zo lekker in wegkruipen. Ik kan uren doorgaan met de lofzang op sweatshirts maar dat doe ik niet. Ik volsta met het extreemste voorbeeld (tot nu toe) van mijn liefde: dat ik er afgelopen vrijdag vier uur voor in de rij heb gestaan. Ja, ik was een van de ‘gekken’ (volgens sommige mensen in de media, ik vond mezelf en al die anderen vrij normaal) die in de rij stonden voor de pop-up store van Kanye West in Amsterdam.

Niet dat ik nu van plan was om uren in de rij te gaan staan. Ik ging gewoon gezellig even vriendin G. gezelschap houden tot de winkel openging. Dat het vier uur zou gaan duren voor we de winkel daadwerkelijk in mochten, dat verzin je niet. En als je al twee uur in de rij hebt gestaan ga je ook niet weg, want dan waren die twee uur helemaal voor niks.

Ik sta normaal nooit voor iets in de rij, ik rol al met mijn ogen als ik meer dan vier mensen bij de Albert Heijn zie staan. Maar het was zo verschrikkelijk gezellig. Iedereen was enorm relaxed en vrolijk. Niemand deed moeilijk als er onderweg vrienden aanhaakten. Sommigen bestelden pizza en deelden punten uit. Een jonge ondernemer van een jaar of elf ging de rij langs om ijsjes te verkopen.

Ik werd enorm betrapt door enabler en medesweatshirtverslaafde S. die me hartelijk uitlachte – misschien moet ik de volgende keer niet instagrammen vanaf een gênante plek? Maar ook zij sloot zich onmiddellijk aan toen ze zag wat we onder andere konden kopen: een geweldige oversized legergroene hoodie. ‘We hebben er nog geen in het groen,’ zeiden we tegen elkaar. Ook hadden we alle twee net een stuk over Kanye geschreven (ik voor FD Persoonlijk, zij voor Harper’s Bazaar), dat was ook een ijzersterk argument. En we kijken beiden puur vanuit een socio-antropologische interesse elke week naar Keeping Up With The Kardashians, en hadden al vaak verlekkerd die Kanye-merch voorbij zien komen.

Afijn, om een lang verhaal iets minder lang te maken: ik loop nu al drie dagen in mijn legergroene oversized sweatshirt rond en ik ben als een kind zo gelukkig. Maar dit is echt wel mijn laatste. Hand op mijn hart.