Travel & Hotspots

Kiki’s Barcelona Diary

Buenos días, kinders. Mijn geluk kan niet op. Want op dít moment bevind ik me met mijn lief in Barcelona (een van mijn lievelingssteden) en het is más o menos dertig graden. Ik werk aan de minisproeten op mijn snoet, draag hoedjes en eet alleen maar foodporn als empanadas, gegrilde octopus en chorizo (wat je dus echt uitspreekt als TJORIZO – niet als GORIZO, Neanderthalers.) Diëten bestaat hier niet –thank god- en het glas wit lijkt voor eeuwig gevuld. Net als de glaasjes Licor 43. Verjaardagskadootjes tegoed hebben was nog nooit zó leuk.

Barcelona, de laatste keer dat ik je bezocht was veel te lang geleden. Ik was een jaar of zeventien en ging met mijn klas een culturele trip maken langs al het Spaanse moois. Mijn moeder waarschuwde me voor de zakkenrollers. Ik weet nog hoe ik betweterig zei dat ik écht wel op mijn eigen spullen kon letten. Twee dagen later was mijn portemonnee ineens weg in de metro. Want Barcelona, zo ben je ook wel weer. Ik ben nu wederom gewaarschuwd en klam mijn Lanvin-tas zo dicht tegen mijn lijf dat het arme ding er nog net niet van gilt.

”Een normale selfie ZONDER steiger erop bij de Sagrada Familia staat nog steeds gelijk aan een Guinness Book of Records-poging”

Zeven jaar later is er niet veel aan de stad veranderd. Gaudi, je mozaïekjes van Park Güell liggen er nog steeds even shinend bij, het slentert nog steeds heerlijk weg op La Rambla en een normale selfie ZONDER steiger erop bij de Sagrada Família  staat nog steeds gelijk aan een Guinness Book of Records-poging. So I’ve heard is de huidige officiële opleveringsdatum 2026, maar ook best ironisch dat de reeds voltooide gedeelten inmiddels ook alweer gerenoveerd moeten worden.

Mañana mañana, is hier het motto. En dat is zo heerlijk. Nu moet ik bekennen dat ik de eerste twee dagen als een stomende garnaal op het terras kon zitten als de mensen die láter op hetzelfde terras kwamen zitten eerder hun bocadillo jamon kregen. Dat is echt iets typisch Nederlands hè. Dat wijzen en verontwaardigd sissen “Maar wij zaten hier toch veel eerder, kijk, zij hebben hun eten al”, aldus de woeste garnaal. Maar inmiddels kan ik relativeren met mijn boerenkoolhoofd, heb ik de Spaanse vibe alweer te pakken en kan het me allemaal niet sloom genoeg gaan. Ik zou in Barcelona kunnen wonen. Ik pak het liefst meteen mijn gehele outillage om volgend jaar pas een keer terug te keren naar Nederland.

”De speekselgevaarlijke slappe sssss van de Corazon, ik wil het allemaal”

Serieus. Spanje is het meest relaxte land dat ik ken. De zon, de mentaliteit, de magische taal, de mensen, de speekselgevaarlijke slappe sssss van de Corazon, ik wil het allemaal. Vooral de taal. Om die reden ben ik jaren geleden een minor Spaans gaan doen tijdens mijn studie, maar daar is eh, no mucho meer van overo, om het maar zo te zeggen. En toch merk ik hoe langer ik hier ben, hoe meer woorden ik ineens weer begin te begrijpen.

Heb ik mijn liefde voor España al een beetje bij je kunnen overbrengen? Mooi. En zo niet, bereid je voor op een Barcelona-orgie de komende dagen op Amayzine. Want ik ben nog niet klaar m’n vriendinnen. En nu is het tijd om dat lappie weg te knallen en me bij mijn vent op het balkon te voegen voordat ‘ie potdomme alle Manchego verorbert, sigaretten oprookt en de wijn met me vergeet te delen. ¡Hasta mañana!