Fun & Famous

KIM K. HEEFT ‘T OOK

Oh my, ik heb dus iets gemeen met Kim Kardashian. En nee, niet die smashing lippen, bizarre wespentaille, uit z’n voegen barstende bankrekening, indrukwekkende bilpartij of cover van Vogue met badass echtgenoot. Het is wat minder heet en sexy ben ik bang, want het is psoriasis. Psori-watte? Een huidziekte waardoor je celvernieuwing een beetje van het pad raakt. Ik schaar het altijd onder de noemers ‘slecht afgewerkt’ en ‘een foutje in mijn genenpakketje’. Het is hartstikke chronisch, erfelijk (thank you, family), nogal een mess-up van je immuunsysteem en absoluut niet besmettelijk. Je hoeft dus niet op een holletje het pand uit als je huidcontact met me hebt. Het vestigt zich geografisch gezien met liefde in de regio knie, op golflengte elleboog en coördinaat hoofdhuid. Psoriasis dus.

Het ging véél te snel en niet op een übercoole mutantachtige superheldenmanier

Het zit zo, op mijn zevende stak het de kop op. Ik viel. Hard. Op m’n elleboog. Mijn gave huidje aan flarden en dat heelde niet zoals het hoort, zeg maar. Het ging véél te snel en niet op een übercoole mutantachtige superheldenmanier. Als je huidcellen negen (ja, negen) keer zo snel vernieuwen, dan wordt het velletje rood en krijg je schilfervorming. En dat, lieve allemaal, is brood voor de honden op een basisschool. Als één guppenkop het vies vindt, dan wordt dat de unanieme mening van groep vier. Hebben ze echt hun dag niet, dan mondt het uit in schurft. En je moet twenty-four-seven doen alsof het je geen zier interesseert.

Winter was een warme, welkome vriend met lange mouwen. En ja, ik gedij toch echt beter met een zonnestraal op de bol. Maar écht verstoppen, dat deed ik nooit. Ik kreeg een gezond potje I don’t give a shit mee van moeders en daardoor zag de boel het daglicht en het daglicht zag de boel. En als je dan iemand tegenkomt met dezelfde (h)uiterlijke kenmerken, dan begint het feest der herkenning. Je roept eerst ‘oooh, jij hebt het ooook’ en daarna nog net niet ‘waaat leuk’, want zó leuk is het niet. Dan spied je de huid af om te lokaliseren en vraag je met empathie op je snoet of het pijn doet of jeukt. I know, dit klinkt awkward maar is heus de gebruikelijke procedure. Maar ik kwam al jong iemand tegen die de huid afplakte uit schaamte. Daar begreep ik geen snars van, want zó erg is het toch niet?

Ik kreeg een gezond potje I don’t give a shit mee van moeders

Nou ja, dat is misschien wat kort door de bocht. Ik was de walm dermatologische ongein die je niet tegen wilde komen in het donker. Hormoonzalf op de ellenbogen, teerzalf op de hoofdhuid en je haar wassen met spul dat niet denkt aan glans of volume. Ik stapte in een bad dood zeezout en verdampte bijna in een stoomruimte met honderdduizend helende kruiden. En weet je what happened toen ik al die meuk gedag zei? Het werd minder. Na een adembenemende stressweek ging het hupsakee weer de pan uit. En in de chillmodus die volgde was mijn huid weer wat milder gestemd. Want het zit zo: er is geen middel tegen psoriasis. Je komt er niet vanaf. Kim K. was net zo in shock toen ze dit ontdekte in Keeping Up with the Kardashians. Ook zij zorgde dat je het niet zag, maar langzaam kickt bij haar ook de acceptatie in. Ze trekt zich minder en minder aan van die plekken en vlekken. Kijk, dat vind ik nog eens een fijn statement. Het is wat het is. Nee, niet leuk als je een nieuw persoon ontmoet die non-stop met een schuin oog naar je rechter elleboog staart. Ja, wél schattig als een klein kind vraagt of je heel hard gevallen bent en of het toch geen pijn doet. Ik eet minder zuivel (geen melk, wel kaas), smeer zo nu en dan en zwem in zout water om de schilfers te reduceren. Verder is het gewoon een stukje Adeline. Heb jij nou plotsklaps de oplossing voor mijn muterende huid? Dan mag je me natuurlijk wel al-tijd mailen (en Kim denk ik ook).