Look of the day

Lianne Grootings

Zoals jullie hier al konden lezen, besteden wij deze maand extra aandacht aan borstkanker in samenwerking met de stichting Look Good Feel Better. Toen May mij vroeg of ik jonge vrouwen in mijn omgeving kende die in aanraking gekomen zijn met borstkanker, wist ik gelijk dat ik haar in contact wilde brengen met Lianne.

Deze enorme beauty ken ik eigenlijk al jaren. Destijds studeerde ik aan de Hoge Hotelschool in Maastricht. Zij was inmiddels afgestudeerd en verhuisde samen met haar vriend naar Shanghai, wat ik ontzettend stoer vond #couplegoals.

Ze kregen samen twee bloedmooie zoontjes, verhuisden naar Singapore en het leven lachte hen tegemoet. Tot dat moment…

Mijn verhaal over borstkanker

In juni 2015 gaf ik in Singapore nog borstvoeding aan mijn zoontje Tygo van toen 11 maanden oud. Ik voelde een knobbeltje dat na de voedingen niet weg was. Na een week besloot ik dat na te laten kijken op aandringen van mijn man. De huisarts verwees mij door, nadat hij zelf aangaf dat ik te jong én gezond was, maar ik voelde dat dit niet goed was. Ik was erg vermoeid en had ongebruikelijk veel haarverlies en ook mijn tepel keerde lichtelijk naar binnen, wat ik achteraf natuurlijk pas écht zag. Dit alles kon ook komen door ons uitdagende leven in Singapore met twee kleine kindjes en een groot sociaal leven.

8 juli 2015 kreeg ik de diagnose borstkanker. De oncoloog wond er geen doekjes om: gelijk bij dit slechte nieuws volgde het hele circus aan informatie; je moet chemo ondergaan, een volledige borstamputatie, vervolgens een maand dagelijks bestraling en tussentijds start je met hormoontherapie voor de komende 10 jaar. Hij had dit immers al vaak zo gezien.

Na nader onderzoek bleek dat ik zelfs twee kwaadaardige tumoren had en dat ook mijn lymfklieren waren aangetast. Dit alles had ik zelf nooit kunnen voelen, erg beangstigend vond ik dat.

“Ik moest sterk zijn, voor iedereen van wie ik houd”

In Nederland heb ik in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht  een second opinion laten doen, vijf dagen na mijn diagnose in Singapore. Hier kwam helaas hetzelfde uit, het traject wat ik moest gaan volgen was vergelijkbaar.  Het nieuws dat je van de arts krijgt komt neer op: “Je hebt een dodelijke ziekte, er is een kans dat je dit niet overleeft, maar we gaan er alles aan doen en hopen dat het aanslaat.”

Dit slechte nieuws vertellen aan familie en vrienden is het moeilijkste geweest wat ik ooit heb moeten doen. Ik moest sterk zijn, voor iedereen van wie ik houd. Niemand mocht de moed verliezen, anders zou ik het zelf ook verliezen.

Mijn chemo’s heb ik in Singapore gedaan, vier maanden lang. Na elke chemo wilde ik reizen, naar Bali, Thailand, Borneo en bij de ergste chemo dan toch maar op ‘staycation’ aan de andere kant van Singapore. Reizen gaf mij het gevoel dat ik mijn leven enigszins nog zelf in de hand had en ik voelde mij daardoor onwijs sterk.

Elke chemo deed ik in vol ornaat, met een mooie hoofddoek om, grote oorbellen, felle lippenstift en mooie kleding. De zusters noemden mij een rockstar, niet door m’n uiterlijk, maar vooral door mijn bloedwaardes die wonderbaarlijk goed bleven. Alsof er geen kanker of chemo in mij zat.

Mijn borstamputatie heb ik in Maastricht laten doen bij het AZM. De hart test 15 minuten voorafgaand aan de operatie wees uit dat ik in pure rust en acceptatie was, opmerkelijk. Gelukkig is de wond inmiddels goed geheeld.

De maand bestraling heb ik ook in Maastricht gedaan en voor het eerst zag ik veel andere patiënten, in Singapore werd ik immers in een kliniek behandeld. Als mijn moeder meekwam, dacht men dat we voor haar kwamen; de gemiddelde leeftijd in de wachtruimte was 65 jaar. Niets was minder waar.  Dit heeft mij doen besluiten om een Instagramaccount te maken voor jonge mensen met kanker. @Lovelife.Aftercancer.ByLianne laat zien hoe mooi het leven nog steeds kan zijn na kanker, ook al zijn de komende jaren nog zo onzeker en heb je te veel meegemaakt. Ook beantwoord ik alle vragen die er van lotgenoten komen. Ik ben blij dat ik er al veel mensen mee kan helpen.

Inmiddels ben ik al een jaar in de (geforceerde) overgang. De opvliegers zijn vervelend op je 33e en van 300% energie ben ik naar 100% energie gegaan. Ik doe, als ik mijn omgeving moet geloven, nog steeds meer dan menigeen persoon. Ook heb ik een ‘chemobrein’ (lees: ik ben ontzettend vergeetachtig). Acceptatie en dankbaarheid dat ik er nog ben zijn een must om dit traject positief door te komen. Ik sta nog dagelijks versteld van mezelf over het feit hoe ik zó positief ben gebleven en zo ver heb kunnen komen…

“Men denkt vaak: de chemo is voorbij, dus je bent vast klaar, maar niets is minder waar.”

Na de bestraling hebben we besloten om in Bali te gaan wonen voor drie maanden. Terug naar onze roots, quality time met ons gezin én de taal leren. We hadden een villa midden in de rijstvelden in Canggu met zwembad. Deze tijd samen neemt niemand ons meer af. Ik kijk terug op een zwaar, maar ook onwijs liefdevol jaar, waaruit mijn kracht en ons sterke huwelijk is gebleken.

Na 11 jaar Azië hebben we nu besloten om weer in Nederland te wonen, heerlijk genieten van het leven in een openluchtmuseum, want zo zien wij Europa. Maastricht is een vakantiebestemming, dus we genieten er extra van.

17 november 2016 zal mijn reconstructie plaatsvinden, een tien uur durende operatie waarbij van mijn buik een nieuwe borst gemaakt zal worden. Het is nog steeds voor mij de vraag wat ik met mijn gezonde borst zal doen, ik kan niet eens kiezen welke kleur schoenen ik zal kopen, laat staan deze keuze maken! Ik vind het spannend, maar kijk er absoluut niet tegenop. Ik heb sowieso de beste plastische chirurg die je kan hebben in Nederland, zij is mijn wonderwoman en gaat mij weer in balans maken!

Men denkt vaak: de chemo is voorbij, dus je bent vast klaar, maar niets is minder waar. De komende jaren is dit nog steeds mijn parttime project. Wel hoop ik beetje bij beetje meer energie terug te krijgen en door te gaan met Hospitality én Interieurstyling.

Wat hoop ik te bereiken met mijn verhaal?

Ik probeer te bereiken dat meiden inzien dat borstkanker niet alleen bij seniore vrouwen voorkomt. Eén op de acht vrouwen komt ermee in aanraking, en vele daarvan zijn helaas te jong. Jong zijn en kanker is vaak nóg vervelender, met respect voor de senioren natuurlijk. Als je jong bent, ben je met andere zaken bezig, zoals uitgaan en reizen. Ook heb je vaak jonge kinderen. Opvliegers, botontkalking en vergeetachtigheid horen een ver-van-je-bed-show te zijn…

Ik hoop op verschillende manieren invloed te kunnen uitoefenen, misschien bij kankerklinieken ofwel direct op lotgenoten. Jong zijn en kanker moet geen taboe zijn.

Door de tijd heen

Uiterlijk is altijd belangrijk voor me geweest, in sommige periodes meer dan in andere. Ik ben wel iemand die zonder schaamte zonder make-up naar buiten kan, dat wel. Door de chemo verloor ik mijn haar, inclusief mijn wenkbrauwen en wimpers. Ik was net een paasei. Ik heb geleerd hoe wenkbrauwen te tekenen en hoofddoeken te wikkelen als Erykah Badu. Make-up was een must, meer dan ooit. Mijn man schoor mijn haar eraf met ‘Diamonds’ van Rihanna op de achtergrond.

Inmiddels heb ik weer haar op mijn hoofd. Ik heb altijd kort haar willen hebben, maar durfde de stap naar pixie cut niet vrijwillig te maken. Ik ben er nu blij mee; elke drie weken zit mijn haar anders, ik kan er veel mee experimenteren. Over twee jaar heb ik alle mogelijke kapsels gehad en is het weer lang. Tegen die tijd beslis ik wel weer welke coupe ik uiteindelijk wil.

Wat heb je vandaag aan?

Ik draag vandaag een lang vest en een blouse van Costes. De grijze skinny broek is van Uniqlo en komt uit Shanghai. De zwarte suède schoenen met blokhak zijn van Nalini en komen bij Monfrance in Maastricht vandaan. Mijn oorbellen komen uit Le Marais in Parijs. Ik draag mijn verlovingsring ontworpen door mijn man zelf in Shanghai. Een ascher cut met cascade diamanten.