Look of the day

CAROLE GöLITZ

Een tijd geleden kwam de stichting Look Good,Feel Better bij me op bezoek. Of Amayzine aandacht wilde besteden aan borstkanker en vooral ook aan hoe het vrouwen helpt als er ook aandacht is voor hun uiterlijk. Natuurlijk wilde ik dat, want waar mijn leven heel lang kankervrij was, werd ik ineens aan alle kanten geconfronteerd met borstkanker. Mijn moeder, mijn vriendin, en toen ook deze mooie moeder op het schoolplein. Vandaag vertelt Carole haar verhaal. En wat ze aan heeft natuurlijk, dat ook.

Mijn verhaal over borstkanker

Eind 2012, kort voor de kerstdagen viel ik bijna flauw tijdens het boodschappen doen. Voor de zekerheid ging ik op zaterdag naar het ziekenhuis. Alles leek in orde te zijn, maar de arts zei dat ik voor de zekerheid toch een afspraak met mijn huisarts moest inplannen. Mijn huisarts adviseerde me een nieuwe mammografie te laten maken. Zonder haar was ik dit misschien vandaag niet aan het schrijven…

Enkele weken later werd een voorstadium van borstkanker geconstateerd. Ondanks het feit dat ik er vroeg bij was, moest mijn linkerborst worden geamputeerd. Ik heb toen, na een tweede advies, gekozen voor een directe reconstructie. Ik was 40, getrouwd, en mijn dochter was 5 jaar. Ik ben er de hele tijd open over geweest in mijn directe omgeving (familie en vrienden), op school en op mijn werk.

Ik heb er zelfs dit verhaal over geschreven: hoe vertel je een kind dat je borstkanker hebt?

Ik heb, op het strand, ook echt afscheid genomen van mijn borst. De operatie en reconstructie verliepen top en snel. Ik was fit voor de operatie dankzij een vriendin die personal trainer is, en na de operatie heb ik twee toptrainers in Haarlem gevonden: OncoFit.

Ik ging lekker op vakantie naar Zuid-Frankrijk in juli 2013 en bam, op de autosnelweg word ik gebeld door mijn zusje. Mjn jongste zusje had na een controle naar mijn borstkanker ook borstkanker. Een kleine tumor. Mijn zomervakantie ging anders dan gepland, want zij werd snel geopereerd en zou ook een chemokuur ondergaan.

Wij hebben toen de beslissing genomen een DNA-test te laten doen. Zij kreeg als eerste de uitslagen, geen BRAC1 of BRAC2 (wat ik het Angelina Jolie-gen noem), wat een superzeldzaam gen (Li-Fraumeni) is.

Met dit gen mag je bijvoorbeeld geen radiotherapie starten, anders gaat de tumor zich vergroten en verspreiden. Voor mijn zusje betekende dat een directe amputatie na de chemokuur, met een directe reconstructie.

Mijn andere zusje heeft zich laten testen en ook zij heeft het gen, maar gelukkig heeft ze geen kanker. Onze kinderen (meisjes en jongens) hebben 50% kans om het gen te hebben, maar het beleid in Nederland is zo dat je je kind niet mag laten testen. In Frankrijk is dat anders. Maar wat ben ik blij uiteindelijk met dit beleid voor mijn dochter. Wij zijn heel alert op onze dochter, omdat kanker verschijnt bij jongere mensen die dit gen hebben.

Nu leef ik met het gevaar dat kanker op veel andere plekken bij me kan terugkomen. Mijn rechterborst heb ik dus ook preventief laten amputeren en reconstrueren. Maar bij een hersentumor bijvoorbeeld, kun je niet je hersenen amputeren. De reconstructie is bij de rechterborst helaas misgegaan. De prothese heeft zich na 2 tot 3 maanden gedraaid, ik moest opnieuw op de operatietafel om de prothese te herplaatsen. Nu word ik ieder jaar in februari gecontroleerd, met een complete body MRI, een huid- en een bloedonderzoek. Én ik moet iedere jaar alleen hopen dat er niets is of dat ik op tijd ben. Altijd spannend, dat afwachten. Bij klachten (hoofdpijn, moeheid enzovoort) word je nu toch echt alerter.

Wat hoop ik met mijn verhaal te bereiken?

1. Klare en duidelijke communicatie met je kind en omgeving is heel belangrijk. Niet alleen voor jou en hen, maar ook voor je partner de rest van je familie en omgeving.

2. Sporten blijft het beste medicijn.

3. Opgeven is en was voor me geen optie. Ik houd van het leven en ik heb te veel verantwoordelijkheden tegenover mijn dochter.

Door de tijd heen

Nu is het vier jaar over, vier jaren extra aan het leven, een cadeau, vier jaren waar ik mijn lichaam heeft leren kennen, en langzaam leer ik het te accepteren. Ik heb nooit echt van mijn lichaam gehouden, was altijd op zoek naar perfectie, vergeleek me altijd met anderen. Ik voel me bizar genoeg iets beter dan daarvoor, durf meer dingen en straal blijkbaar meer dan een paar jaren geleden. Ik kan nu jurken en tops dragen die ik daarvoor niet kon aandoen. Ik heb ook geleerd sneller nee te zegen, of alleen ja te zeggen op die dingen die het waard zijn te doen. Maar ik heb ook nog soms downs en blijf bang dat iets nog een keer gebeurt, omdat ik nu weet dat ik geen radiotherapie mag doen.

Ik ben maar mijn familie en mijn vrienden super dankbaar voor hun ondersteuning, anders had ik het gevecht niet gewonnen. Zij waren en zijn er nog steeds voor me.

Dan maar even iets luchtigers: de kleding.

–          De echte Bretonse trui met de 21 strepen is van breizh.world. Een merk dat 100% bij me past. Ik ben zelf Bretonse en Nicole, de creative director en founder, woont in de buurt van Haarlem, net zoals ik.

–          De jeans is van Zara

–          De laarsjes komen van Florence Kooijman uit Bordeaux

–          De underwear is Marlies Dekkers, het enige merk waar ik me goed bij voel, ook na de borstkanker

–         Het armbandje is van Durf in Haarlem