maar parijs is van mij

Mijn vader is kapitein én mijn broer is kapitein. Met uniformen met epauletten, strepen en petten en alles erop en eraan. Mijn vader kon tot zeven maanden van huis zijn. Vroeger vielen er dan blauwe luchtpostenveloppen op de mat (van heel dun papier, dus goedkoper om te frankeren) en werd er met ‘collect calls’ gebeld. Als heel klein meisje wist ik al dat ik altijd met een duidelijk ‘Yes, I do’ moest antwoorden als een vrouw aan de andere kant van de krakende lijn vroeg: ‘Are you willing to accept the charges?’.

Mijn broer ging ook naar de Hogere Zeevaartschool. In Vlissingen. Ik vond het natuurlijk reuze. Mijn grote broer in uniform met allemaal knappe jongens om zich heen waar ik naar mocht kijken. Er kwamen kaarten uit Honduras, ik mocht mee naar een gehucht in Zuid-China en dan weer was mijn vader in Jakarta of kruisten hun beider schepen elkaar ergens rond  Kaap Hoorn.

Je begrijpt dat ik op avontuurlijk en reisgebied altijd wat suf afstak bij deze twee. Vertelde ik in mijn nopjes dat ik naar Vietnam ging, waren zij er samen alweer zes keer geweest. Altijd als ik denk ergens geweest te zijn waar zij niet eerder waren, komt er wel weer een anekdote uit de oude reisdoos. “Schat, waren wij daar niet ook in 1968 met die wankele lading?”

Daarom ben ik zo diep en intens dankbaar dat Parijs niet aan een zee ligt. Het is geen havenstad en dus komen mijn twee reis-meerderen er niet. Mijn vader is er een paar keer in een romantische opwelling geweest en mijn broer is op zijn 47e nog steeds Paris-virgin. Dus zij kunnen honderd keer om de wereld zijn gevaren, Parijs is van mij.

Omdat ik niet alleen, maar jij vast ook geen genoeg kunt krijgen van Parijs, hebben we een digitaal magazine gemaakt met Parijs in de hoofdrol. Klik hier maar, je zult niet teleurgesteld zijn.