Happy & Healthy

Mag ik me even voorstellen?

Als Amayzine-fan van het eerste uur ben ik altijd een tikje jaloers geweest op al die editors die, zo stelde ik mij voor, de hele dag fabulous lopen te doen. Ik stelde mij voor hoe Jet groene smoothies met raw chocolate balls zou maken, hoe May van top tot teen gehuld in Isabel Marant de anderen bij zou praten over de nieuwe hotspots van Parijs, hoe Josselin en passant wat nagels zou lakken in Dior-polkadotmotief, hoe ze na het werk naar allerlei hippe feesten en openingen zouden gaan en nooit moe zijn of ongesteld of chagrijnig.

En daar zat ik dan zelf. Geheel alleen achter mijn computer. Gekleed in een joggingbroek en een vlekkerig T-shirt. Mijn twee oude honden (waarvan er één een heel slechte adem heeft) als enig gezelschap. Tussendoor draaide ik wassen, maakte ik ook heus weleens een groene smoothie en dronk ik koffie met vriendinnen, maar om heel eerlijk te zijn, begon het me een beetje te vervelen. En kreeg ik steeds meer moeite om mijn uren te maken. Want waarom zou je om negen uur beginnen als dat ook om elf uur kan? En waarom zou je nee zeggen tegen een lunch, of koffie- of theeafspraak als het altíjd kan?

Het is natuurlijk best fijn om je eigen tijd in te kunnen delen, het is heerlijk om naar het strand te kunnen gaan als de zon schijnt en ja, als ik een maand vanaf, pak ‘m beet, Bali wil werken, dan kan dat. Maar te veel vrijheid kan ook voelen als leegte. Al die lappen tijd die je in moet zien te delen, zonder dat ooit iemand tegen je zegt wat je moet doen. Altijd alles uit jezelf halen, altijd alleen achter die f*** computer… Ik snakte ernaar om gewoon ergens om half tien met gewassen haar te moeten verschijnen. Klinkt dat gek?

”’Het team is heel gezellig. En je krijgt heel veel cadeautjes.’ ‘Ja! Ja! Ja!’ En: ‘ja!’ zei ik.”

En toen was daar de vraag of ik iedere week wat posts zou kunnen schrijven voor Amayzine. ‘Ja’, zei ik, ‘maar alleen als ik dan bij jullie op kantoor mag werken.’ ‘We hebben heel lekkere lunches, zei May-Britt’, alsof ze het nog aan mij moest verkopen. ‘En altijd verse gember om thee te maken. Het team is heel gezellig. En je krijgt heel veel cadeautjes.’ ‘Ja! Ja! Ja!’ En: ‘ja!’ zei ik.

Dus hier zit ik. Helemaal amayzing te wezen met mijn nieuwe amayzine collega’s. Ik heb de eerste gemberthee er al in zitten, we maken grapjes over het strakgetrokken gezicht van Melania Trump die uitsluitend nog haar pupillen kan bewegen en er stond een geweldige goodiebag op mij te wachten, vol met Dior-make-up en Chanel-parfum. Me very happy. Maar, zullen jullie denken, wat hebben wij hier nou aan?

Ik hoop uiteraard dat jullie net zoveel plezier gaan beleven aan mij als ik aan jullie. Om te beginnen zal ik regelmatig over zelfhulponderwerpen en persoonlijke ontwikkeling schrijven. Ik ben zelf verslaafd aan zelfhulpboeken, heb drie jaar in therapie gezeten (dat was echt nodig ook) en volg een opleiding haptonomie. Ik hoop heel erg dat ik met mijn kennis en ervaring jullie allemaal een beetje groter en sterker kan maken. Want we verdienen het allemaal om gelukkig te zijn met onszelf.

Verder schrijf ik graag over reizen (ik ben verslááfd hieraan), eten (eveneens aan verslaafd, al is dat wat minder), inspirerende vrouwen, spiritualiteit light, beauty voor 40+’ers (want dat ben ik, al doe ik alsof het niet zo is). En mijn favoriete boeken! En misschien geef ik jullie zelfs wat schrijftips als dat mag van May-Britt. Eigenlijk alles wat mij bezighoudt en jullie hopelijk interessant vinden.

Ik zou het ook leuk vinden om van jullie te horen! Mail mij op marion@amayzine.com. Met je vragen, ideeën of gewoon om hallo te zeggen.

Geschreven door Marion Pauw