IN MALIBU IS ALLES LEUKER

Marie-Claire Witlox pakte haar biezen en trok met haar man (ja, dat is inderdaad Jeroen van Koningsbrugge) en hun kinderen naar Malibu. Om ons de ogen uit te steken van jaloezie (da’s niet haar bedoeling hoor, maar wel een serieuze bijwerking van het lezen van deze stukjes) houdt ze speciaal en alleen voor Amayzine een dagboek bij.

‘Hi, how are you?’ ‘I’m good and how are you?’ ‘I’m fine, thank you.’ En of het nou gemeend is of niet, het maakt me dus helemaal niets uit. Amerikanen zijn altijd vriendelijk. Altijd. De serveerster kan dan misschien een heel slechte dag hebben, iedereen heeft weleens een dag waarop hij opstaat en alles bij voorbaat al misgaat. Dat je bijvoorbeeld bij het opstaan je teen keihard stoot tegen de poot van het bed, je er op de wc pas achter komt dat het papier op is, je snel een broodje roostert voor je de deur uit moet, er nog vlug wat pindakaas op smeert, je broodje laat vallen terwijl je je jas aantrekt omdat je toch al te laat wakker werd omdat je wekker niet afging en je moeder ook nog opbelt met de vraag of je eraan gedacht had dat je tante, aan wie je een hekel hebt jarig is en of je die even wil bellen vanmiddag in je pauze. Zo’n dag. Nou, daar merk je in dat restaurant waar je allervriendelijkst ontvangen wordt door deze zelfde vrouw met een zangerig ‘Hi, I’m Cynthia. I’m your waitress for today. What can I get you to start with?’ helemaal niets van. Wat een verademing. Niet dat ik nu ga klagen over dat je je in Nederland vaak opgelaten en bezwaard voelt over het feit dat je service verwacht in een restaurant, maar ik doe het lekker toch.

Geschreven door Marie-Claire Witlox