Fun & Famous

THE WEDDING PART ONE

by Marion Pauw

Nou, het is gelukt, hoor! Ik ben getrouwd! En omdat ik heb gemerkt dat iedereen stiekem een sucker for romance is, schrijf ik een driedelig trouwverslag. En dat is vrij logisch, want mijn trouwen bestond ook uit drie delen (omdat we het simpel wilden houden en daarin jammerlijk hebben gefaald). Vandaag deel 1: het burgerlijk huwelijk.

Omdat we op Mallorca trouwden en het nogal een gedoe is om dat daar wettelijk allemaal te regelen, hadden we besloten om de maandag voor ons vertrek even langs het stadhuis te fietsen en de handtekening te zetten. Zo simpel als ik het nu zeg, zo simpel was ook hoe we erover dachten. We hadden bewust gekozen voor de allerkortste optie, de 10-minuten-optie. Erin, tekenen en eruit. De ambtenaar, een wat zurige vrouw met pluishaar, vroeg nog of we ons ervan bewust waren dat er nul ceremonie zou zijn. Wij zeiden dat we dat begrepen en prima vonden.

Ik was die hele dag bezig geweest met de bruidsvoorbereidingen: kapper (ik nam trouwens een heel grote gok en ging naar een nieuwe kapper, en kwam dolgelukkig naar buiten. Louisehaalebos.nl, wat een topper is dat), mani/pedi, Pilates… Ik zat nog in mijn slangenprintlegging en sweater achter de computer om het wie-is-wie-boekje af te maken waar we veel te laat aan waren begonnen, toen Chris zei dat we over tien minuten al weg moesten. Ik had nog helemaal niet nagedacht over wat ik aan zou trekken en rukte gewoon mijn altijd goed-Etro-jasje, een spijkerbroek en gympen uit de kast. Ik dacht nog bij mezelf dat er weinig bruiden zouden zijn die er zo casual over zouden doen.

“HOLY FUCK! IK GA TROUWEN!”

Omdat ik mijn fietssleutels niet kon vinden, ging ik maar samen met Chris op één fiets. Het was heerlijk zonnig weer, we reden over de grachten en Chris begon heel melig het Toots Thielemans-liedje uit Turks Fruit te fluiten. We zeiden een paar keer hardop tegen elkaar dat we gingen trouwen, maar het drong nog niet echt door.

Bij het stadhuis stonden onze getuigen al te wachten. Mijn vriendinnen hadden snel wat geraniums uit een plantenbak gerukt bij wijze van bruidsboeket. Nog steeds waren we allemaal een beetje lacherig en liepen het stadhuis binnen. We meldden ons aan bij het loket. Ook zoiets, dat je tegen zo’n ambtenaar zegt: ‘Wij komen om te trouwen in kamertje 34.’

We verwachtten weer zo’n zurige vrouw met pluishaar die ons een pen in de hand zou duwen en zou aanwijzen waar we moesten tekenen. Maar opeens stond hij daar. Een man in een toga. Er ging iets heel plechtigs van hem uit. Ik geloof dat we allemaal even moesten slikken. En ik realiseerde me toen pas echt: HOLY FUCK! IK GA TROUWEN!

We kwamen kamer 34 binnen en onze trouwambtenaar begon toch nog een heel verhaal te vertellen voordat we de akte gingen tekenen. Al die tijd zat ik met een enorme brok in mijn keel en ook Chris was emotioneel. En dan het moment waarop je gaat staan, elkaars rechterhand beetpakt en ‘ja’ zegt. Het was zo mooi, zo intens. Ik had me vooraf vooral met de ceremonie op Mallorca beziggehouden en niet bedacht dat het hier in kamer 34 al zo bijzonder zou zijn.

We zeiden allebei ‘ja’ en ik geloof dat zelfs de ambtenaar ontroerd was. En daarna fietsten we gezellig met z’n allen naar huis, waar onze getuigen rijst over ons heen gooiden, Chris mij over de drempel droeg en wij champagne dronken op het balkon. Het was superspeciaal. Ik dacht zelfs nog: als alleen dit het was, dan vond ik het al geweldig.

Maar er kwam nog veel meer. En dat volgt binnenkort in deel 2.