Fashion Week

MAYS LIEFSTE MILAAN MEMORY

Het is Milan Fashion Week, dus zijn Simone en ik uitgewaaid naar een van mijn lievelingssteden. Slapen doen we in het Diana Majestic, mijn all-time favorite waar alle modemensen verzamelen om cocktails te drinken of zich te vergrijpen aan het overdadige buffet.

Vanuit mijn bedje hoor ik de taxi’s over de Viale Piave rijden die straks naar links de Corso Venezia opdraaien. Ineens ben ik er weer. Vier jaar geleden tijdens fashion week september. Ik voelde me wat wee. Beetje misselijk, vleugje gammel. Aan het eten kon het niet liggen. Ik was in Milaan per slot. Bij een afspraak met Tod’s sloeg ik mijn agenda open. Ineens zag ik dat aan het begin van de week een ‘M’ stond. Dat was mijn discrete manier om mezelf eraan te herinneren dat ik die dag ongesteld zou worden. ‘M’ van menstruatie, snap je wel. En toen, toen begon er heel voorzichtig een belletje te rinkelen.

“Vuoi passara questo pharmacia, Andrea?” Of mijn knappe chauffeur die me van show naar afspraak bracht even langs de pharmacie wilde rijden. Ik moest iets halen. Andrea wachtte voor de deur (op de Corso Venezia, om de hoek van waar ik nu lig) en ik moffelde dat wat ik gekocht had heel goed en diep weg in mijn tas.

’s Avonds op mijn hotelkamer kon ik niet wachten. Dit was mijn moment. Plasje, staafje en vijf minuten wachten. Die overigens een uur duurden. Ik probeerde mijn lief te bellen maar hij nam niet op. En weer niet. Omdat ik reuzehonger had (dat krijg je ervan namelijk) ging ik toch naar een restaurant. In de tuin van Croso Como 10 bestelde ik iets dat vooral ver uit de buurt bleef van rood vlees en mijn geliefde glaasje ruilde ik in voor een Crodino. Telefoon op tafel, op standje luid en duidelijk.

Toen de telefoon ging fluisterde ik zo duidelijk mogelijk mijn boodschap naar mijn liefde. Op zachte toon, want je weet maar nooit wie er allemaal meeluisteren en dit was de komende tijd ons geheim. Maar toen de ober mijn alcoholvrije consumptie neerzette en ‘iemand’ heel hard ‘Echt???’ door de telefoon hoorde tetteren, was het bij hem in ieder geval helemaal duidelijk. Ik werd die avond als een koningin behandeld. En negen maanden later werd mijn allerliefste Igoné geboren…