Travel & Hotspots

MAY’S LONDON DIARY

‘London calling’ werd ons vandaag iets te letterlijk gebracht. Nadat we een heerlijk avondje hadden doorgebracht aan de bar van restaurant Sexy Fish (ik dronk ene kruidige gin-tonic, Anouk iets wat op blauwe smurfensnot leek maar volgens haar perrrima smaakte) hadden we ons verheugd op een lange nacht tussen het Egyptische katoen.

Pas om negen uur zou visagist Jonathan komen om Anouk klaar te maken voor haar interview, dus de wekker, die hoefde pas om half negen af te gaan. Was ons niet gegund. Om zes uur sprong de tv aan. Spontaan. Ik klikte hem weg (nadat ik eerst vijf minuten moest zoeken naar het juiste lichtknopje om vervolgens de afstandsbediening te kunnen vinden die natuurlijk gewoon naast me lag) en ging weer slapen. Dat duurde precies tien minuten. Toen ging die *** tv wéér aan. Gelukkig wist ik nu waar de afstandsbediening lag, maar ik was in vergevorderde staat van wakkerte. En Anouk ook. En zij moest straks in beeld.

Ik belde 0 voor de conciërge om dit probleem te bespreken. Hij suggereerde de stekker uit het stopcontact te trekken. Had ik zelf ook al bedacht. Heus. Maar er zat een designkast om de tv getimmerd dus dat lukte niet. “Do you want me to send someone up?” vroeg de uiterst correcte conciërge. We sliepen tenslotte wel in het Claridge’s, een van de chicste hotels van Londen. Dan kun je wel een beetje service verwachten. Omdat een vreemde meneer me nou niet echt bevorderlijk leek voor de verdere slaap, wimpelde ik dat aanbod af. Of er dan iets was wat hij voor ons kon doen.

“Ik heb in ieder geval ons ontbijt uit onderhandeld,” zei ik tegen Anouk toen ik de hoorn op de haak legde en we sliepen verder. Dat lukte aardig tot ik een keihard “OH F*CK, NEE.” naast me hoorde. Anouk. Iets met paniek. Anouk moest een filmpje opnemen voor Koffietijd. Ze dacht dat dit in de loop van de dag kon (lees: na het bezoek van make-up artist Jonathan), maar ze hadden het nu nodig. Als in: over vijf minuten nu. En we waren nog lang niet uitgedeukt.

Anouk douchte en vestigde het wereldrecord haar föhnen en opmaken en ik dook erachteraan. Ik filmde haar in de lobby van het hotel, maar Koffietijd wilde het toch net even anders. Maar toen zat Anouk alweer in haar badjas. Geen probleem, we doen het opnieuw. Anouk deed haar trui aan en knoopte haar badjas om haar middel. Dat zou je toch niet zien op het filmpje. Maar de andere hotelgasten natuurlijk wel. We deden er ongeveer tien takes over omdat ik zeven keer gevouwen over de trap lag van het lachen.

Daarna kwam make-up artist Jonathan met een dozijn sappige verhalen (waaronder dat van Naomi Campbell die haar hotelkamer bijna had laten affikken omdat ze haar Jo Malone-geurkaars had laten branden en sindsdien op de zwarte lijst van het hotel staat) en we doken naar de geheime ruimte voor een interview met een A-ster.

Daarover later meer, maar de moraal van deze dag: als je foto’s op Instagram ziet waarop het lijkt alsof alles helemaal lekker goings en onder controle is: niets is wat het lijkt.