Fun & Famous

NOG EVEN OVER DAFNE SCHIPPERS

Laat ik vast mijn verontschuldigingen aanbieden aan iedereen die boos of ontstemd zal zijn over mijn woorden. Want wie ben ik om iets over Dafne Schippers te zeggen? Helemaal niemand natuurlijk. Ik mag haar veters niet eens strikken (als je dat wilt doen, moet je trouwens eerst honderd meter lopen omdat Dafne ze waarschijnlijk woedend een paar straten verderop heeft gesmeten) en ik was vanochtend al blij toen ik vijf kilometer had gerend. In een tijd waar Dafne waarschijnlijk een halve marathon zou afleggen. Dus laat het duidelijk zijn: Dafne Schippers is een sportvrouw van ongekende grootte.

Maar.

Ja, er is een maar. Toen de bewuste Vogue door de bus gleed met Dafne in gouden outfit op de cover sprak mijn geliefde de woorden: “Ai.” Hij ging verder dat dit zomaar een reden zou kunnen zijn dat ze de Spelen niet zou gaan winnen. Iets met hoogmoed komt voor de val, iets met je moet de huid niet verkopen voor de beer geschoten is. Ik wilde het allemaal niet horen en niet weten. Ik houd namelijk van gedoodverfde winnaars. Je hebt mensen die altijd team ‘underdog’ zijn, ik ben altijd van team ‘zij winnen altijd’. Daarom was ik immer kamp Steffi Graf (een tennisster die echt jaren en jaren alles won) en voor Florence Griffith-Joyner en Pieter van den Hoogenband. Heerlijk als je weet wat op het menu staat en je ook echt krijgt wat je hebt besteld. Drie gouden plakken en nog wat zilveren om het af te romen bijvoorbeeld.

Dus ik ging mee in de Dafne-Schippers-zal-twee-gouden-plakken-in-de-wacht-slepen-en-ons-trakteren-op-een-unieke-Olympische-prestatie-hype. Lekker makkelijk, want het enige wat ik hoefde te doen is kijken en juichen. Zij heeft vier jaar (en langer) gebuffeld en gebikkeld, is op de meest bizarre tijden uit haar bed gebeld voor een dopingcontrole waarbij zo’n controleur dus naast je blijft staan totdat je plast om zeker te zijn dat het jouw urine is. Zelfs toen Dafne de eerste nacht bij haar vriendje sliep, stond om zes uur ’s ochtends de dopingcontrole voor de deur. Die zien via een app namelijk altijd precies waar je bent. En dat is maar een van de ontberingen die ze heeft moeten doorstaan.

En wij ondertussen maar lekker wijn drinken enzo. Ik vind dat we Dafne allemaal te veel richting medaille hebben gerockt. Die Vogue cover was een beter idee geweest na de Spelen, de NOS had de nacht waarin Ranomi en Dafne opgingen voor goud niet de Koninginnenacht moeten noemen, wij hadden Dafne ook niet als gedoodverfde winnaar moeten betitelen. We hadden rustig moeten afwachten en die druk niet nog meer moeten opvoeren. Bescheidenheid siert de mens, nietwaar? Het is bijna onmenselijk wat wij haar als media hebben opgelegd. Natuurlijk kan Dafne ook nee zeggen tegen een interview met Vogue en Holland Herald en wat al niet meer, maar mag het beste kind ook een inschattingsfout maken? Daar hadden wij (en vooruit, misschien ook haar manager) haar tegen moeten beschermen.

Dus we vergeven Dafne die weggesmeten bos bloemen (at least she cares) en laten haar met rust tot 2020 zodat ze dan geheel onverwachts alsnog twee gouden plakken pakt.

Of euh, mocht ik dat nu juist niet meer zeggen?