Fun & Famous

NOG ÉVEN OVER RANOMI…

Om 04.12 uur rinkelde mijn wekker. Vannacht dus hè, we hebben het hier niet over een middagdutje in de hangmat. Ik had zelfs geslapen met mijn bril op omdat ik dan, zo dacht ik, minder diep in slaap zou vallen. Alsof mijn lijf zou voelen dat ik een bril op had en dus elk moment paraat zou moeten staan. Ofzo. Soms kan ik mijn eigen gedachten ook niet helemaal volgen. Anyway, vannacht om 04.16 uur zou Ranomi Kromowidjojo de finale op de 100 meter zwemmen en ik vond dat het minste wat ik kon doen om haar te supporten was om mijn wekker te zetten en live te kijken.

Ik heb namelijk niet zoals Ranomi zes dagen per week drie keer per dag getraind. Als het me is gelukt om drie keer in de week te sporten, trek ik meteen de fles open. Fout natuurlijk, zou Ranomi natuurlijk ook nooit doen.

Vannacht zou ik een beetje kunnen supporten, dus ik dook er vroeg in en zat meteen rechtop in bed.  De wedstrijd liep iets uit, dus er werd eerst een interview met haar coach getoond. “We zijn heel rustig, we focussen ons niet per se op een medaille. We willen dat ze de beste race van haar leven zwemt, maar als dat geen medaille oplevert, dan is dat maar zo. We zijn al heel blij dat we hier zijn. Ranomi gaat zich helemaal op zichzelf richten en niet op haar concurrenten.” Zoiets.

Nu was ik echt wakker. We zien wel?? We zijn al blij dat we hier zijn? We focussen ons niet per se op een medaille? Had ik híervoor mijn wekker gezet? Hij ging door. “Goud zat er waarschijnlijk sowieso toch niet in.” Er zijn misschien mensen die dat realistisch noemen, maar met zo’n instelling gaat het sowieso niet gebeuren.

Moet een topsporter niet tot het bot gemotiveerd zijn om die medaille te halen? Getergd, gekrenkt, overlopend met hun ik-zal-ze-allemaal-even-een-poepie-laten-ruiken-mentaliteit? Topsporters zijn toch niet van de club van we-zien-wel? Of we-doen-wat-we-kunnen? Nou, ken je die van Ranomi en die medaille? Die kwam er dus niet. Heus, ze zwom een fantastische race, ze blijft een topsporter en ik zal haar altijd dankbaar zijn voor dat geluksmoment dat ze ons gaf toen ze vier jaar geleden zo fantastisch goud won. Echt. Heus. Allemaal hulde en lof. Maar dit kwam me gewoon iets te gemakkelijk over.

Tipje voor de coach van Ranomi, zeventien keer kijken naar het interview met Noël van ’t End nadat hij was uitgeschakeld tijdens zijn eerste partij. Niets schouders ophalen en volgende keer beter, maar heel hard en intens huilen omdat hij niet heeft laten zien wat hij kon. Kijk hier maar even, maar spoiler: het is intens zielig. Dit is verdriet. Diep verdriet. En dat maakt de Spelen nu juist zo mooi. Vanavond zet ik weer de wekker (met deze tips van Jet). Voor Dafne Schippers en heus ook nog een keer voor Ranomi. Maar ik hoop dan echt dat ze de engel in zich even parkeert en de boze bitch tevoorschijn tovert. Gewoon even vijftig meter maar. Daarna mag ze weer haar leuke, opgeruimde, zonnige zelf zijn.