Beauty

ongemakkelijke ervaringen

als je een brazilian wax krijgt

Net als miljoenen andere vrouwen laat ik mezelf elke maand vrijwillig pijnigen. Sterker nog: ik betaal er grof geld voor. Eens in de vier, vijf weken stap ik op m’n fietsje naar de waxsalon, om een halfuurtje later weer spic en span naar buiten te lopen. Daar kun je allemaal feministische dingen tegen hebben, maar daar wil ik nu aan voorbij gaan.   De eerste keer dat ik ging was een jaar of 7 geleden en in de jaren die volgden, ging ik altijd naar dezelfde dame terug. Ik zag haar regelmatiger dan m’n beste vrienden, we bespraken leven en werk, wisten alles van elkaars liefdesleven want tja, je ligt daar toch met je benen wijd, veel bloter kun je je niet meer geven. Maar door allerlei omstandigheden laat ik de boel sinds een jaartje weghalen bij een grote populaire waxsalon die onder andere vestigingen in Amsterdam heeft. Via hun website maak ik een afspraak en kan meestal een dag later al terecht. Het waxproces daar gaat snel en haast pijnloos. Of nou ja, ik ben er inmiddels ook gewoon aan gewend natuurlijk.

“Het went echt nooit om in kikkersprong met gespreide flamoes onder een grote operatielamp te liggen.”

Het grote nadeel van die nieuwe salon is alleen dat ik elke keer een andere mevrouw tussen m’n benen heb zitten. Nu vind ik dat over het algemeen niet zo heel erg; we hebben allemaal een vagijn en als je er overdreven panisch over gaat doen moet je je überhaupt niet laten waxen. Maar hoe gewend ik ook aan de pijn ben, het went echt nooit om in kikkersprong met gespreide flamoes onder een grote operatielamp te liggen. En dan ‘de achterkant’, dan moet je dus op je buik gaan liggen en zelf allebei je billen vasthouden zodat de mevrouw er, ehm, nou ja, goed bij kan, zeg maar. Linksom of rechtsom: het is altijd een beetje ongemakkelijk.

Meestal als ik op de behandeltafel klaarlig, komt de mevrouw binnen en is het even van hé-hoi-alles-goed-ja-met-mij-ook. Beetje small talk over het weer, beetje zeuren over zin in vakantie hebben, en dat allemaal niet langer dan 5 minuten. Daarna gaat zij aan de slag, ververs ik Instagram nog een keer op zoek naar afleiding en niet veel later sta ik weer buiten. Prima.

Maar gisteren. Toen ging ik weer. En gisteren ging het even heel anders. De dame die me dit keer onder handen nam was nét iets te geïnteresseerd in wat ik doe. “Heb je een dagje vrij vandaag? Of werk je thuis? Als freelancer ofzo?” Ehm, ik stamelde iets over “ja nou, zo ongeveer, kuch kuch jeetje, wat is het koud vandaag hè?” Binnen no-time had ze het gesprek weer teruggedraaid naar wat ik deed, dus toen ik zei: “Ik schrijf soms een stukje, stelt allemaal niet veel voor, ik doe meer projecten”, had ze beet. “Oooh, dus je schríjft! Wat leuk. Over mode enzo? Voor tijdschriften? Of blogs? En reis je ook veel voor je werk? Ga je naar Fashion Week enzo? En doe je ook aan Instagram soms?”

Noem me paranoia, maar ik zwéér je dat ze me of op Instagram volgt of dat ze hier op de site wel eens meeleest, haar vragen waren allemaal net iets te gestuurd en net iets te precies. En dat vind ik dus vreselijk. Kijk, dat je m’n poes grondiger bestudeert dan menig man ooit heeft gedaan is één, maar dan wel graag in alle anonimiteit zonder dat je weet wie ik ben of wat ik doe. Ik heb nu net gedaan alsof ik aan “conceptontwikkeling” doe, veel vager kan je het niet krijgen dacht ik zo. Heb je geen reet aan natuurlijk, maar het was een paniekreactie en ik wist niet wat te doen.

Net als altijd was het allemaal vrij snel weer gedaan, daar benee, en ging ik lichtelijk beschaamd weer naar buiten. Mevrouw van de waxsalon, mocht je meelezen; hoi. Ik doe dus niet aan conceptontwikkeling en schrijf eigenlijk best wel vaak stukjes. Maar verder houden we alles gewoon onder elkaar oke? En mocht ik ooit nog een keer op je tafel belanden, doe dan maar gewoon net alsof je neus bloed en vraag me nog eens naar m’n weekendplannen en of ik het ook zo koud vind die dag. Dank u vriendelijk.