Wat onze lieve Bo deze week allemaal in New York uitspookt? Dat lees je hier!

Mijn liefste vriendinnetje aan de Westkust komt me opzoeken, want onze regel luidt: ‘Is een van onze mannen uit spelen, dan vliegt de een naar de ander of de ander naar de een’. Dit keer is ‘die van mij’ een lang weekend met kantoor weg, dus hebben wij een lang weekend oldschool bankhangen, cocktails drinken, nagels lakken en natuurlijk heel veel met Blue knuffelen. Jane staat naast haar blonde lokken en sms’en met megaveel emoticons ook bekend om de kilo’s cadeaus die ze altijd meeneemt. Zo krijgt Blue alvast een Valentijnshaarband. En ik? Ik krijg een helikoptervlucht! Nog voor mijn 30ste verjaardag. En dat is zo lief, maar tegelijkertijd breekt het angstzweet me direct al uit…

Daar gaan we. De man van de helikopter bindt het reddingsvest om mijn middel en ter afleiding Snapchat ik het gehele proces nauwkeurig. Op rechts lach ik als een boer met kiespijn en op beide foto’s trilt mijn bovenlip.

Oké, het was een hel dat omhooggaan en het schommelen erna is helemaal iets wat me lijkbleek doet wegtrekken, maar ik hou stevig Janes hand vast en ik moet bekennen: dit uitzicht is zo ontzettend mooi! En na een minuut of 7 klik ik zelfs een duckie weg! Najah!

Yaaa! Het was zo cool én ik leef nog! Een vreugdedans is dus op z’n plek.

Er zijn maar weinig plekken waar ik met Blue binnen en in een knusse omgeving kan koffieleuten, maar hier mag het wel: The High Line Hotel. Sowieso in de zomer  één van de top-10 beste werkplekken in New York, maar ook zeker om met wollie te toeven en wat mails her en der te beantwoorden.

Stiekem een plaatje schieten in Paul’s Baby Grand. De allerleukste bar vind ik nog steeds. Het is er super arty, knus, de discobal wordt traditiegetrouw om 01.00 uur aan het plafond gehangen en door de boxen klinken alleen maar fijne discotunes. Foto’s maken mag er eigenlijk niet, maar stiekem doen we het lekker toch.

De eerste sneeuw is er! Ik kan niet geloven dat nu pas de vlokken ons om de oren vliegen, maar beter laat dan nooit. De grond is nog net iets te warm, maar op de takken en bankjes blijft het liggen. Blue vindt het ook machtig mooi.

Brunchen! Met drieëndertig lagen wol aan wandelen we naar de plek voor een clubsandwich. Er zijn twee plekken waar de Chicken Club genieten is: Cafe Cluny in West Village en Maison Kayser bij mij om de hoek in Chelsea. Het is te koud voor Cafe Cluny, dus het wordt Maison. De keuze valt ook stiekem op deze tent voor de koekjes bij de koffie… heurlijk!

Maandag betekent werkdag. En gelukkig is mijn werkvriendin weer terug in de stad. We gaan “werken” bij mijn grote vrienden van Joe & the Juice. Maar het werken valt een beetje in het niet. Het wordt vooral veel juice, veel koffie, veel verhalen en stiekem even saleshoppen…

Ik moet deze stoel! Wie, wat, waar, hoeveel?!