Wat onze lieve Bo deze week allemaal in New York uitspookt? Dat lees je hier!

De sneeuw was zo mooi. Even dacht ik dat de winter haar intrede had gedaan. Maar het mocht niet zo zijn. Van sneeuwliefhebber veranderde Blue in moddermonster. De sneeuw die smolt en van gepolijst wit naar blubber zwart ging. En een paar dagen later zat ik zonder bibbertanden in minirok en knielaars op het zitje voor Dior. In Soho even dit ensemble schieten voor m’n blog, en het is heerlijk hoor, die lente in februari, maar ik maak me toch een beetje zorgen over onze aardbol. Of is het de schuld van El Nino en hebben we volgend jaar weer Antarctische taferelen? Ik hoop het een beetje. Ik mis de winter namelijk.

En op Groundhog Day, de dag van de orakelende bosmarmot, werd het nog gekker. Buiten. Op het terras. In de zon? De bosmarmot heeft echt gelijk. Ieder jaar komt het beroemde beestje weer op tv en heel Amerika wacht in spanning af wat het gaat voorspellen. Jal een bosmarmot die de lente voorspelt. En het gehele volk is daarvan in de ban. Hilarisch. Vooral vorig jaar. Want toen hing de bosmarmot plots met beide knaagtanden in de oorlel van de burgemeester. Dat deed het knaagdier dit jaar gelukkig voor de alleraardigste man niet. Wel voorspelde het dier een hele vroege lente. En, ik kan bijna niet anders dat de bosmarmot geloven. Ik zit buiten met een caprese salade. In de zon. En voordat iemand de borden mag beroeren, moet daarvan een foto worden gemaakt. En dat ziet er zo uit.

Oh ja, ik drink weer Sancerre. Dezelfde die Liesbeth en ik vorige zomer ook dronken, alleen dan bij Sant Ambroeus in Soho. Niet deze in West Village. En ook waren het toen twee flessen. Niet een keurig enkel glaasje. Kom je snel weer, Lies? Gaan we weer wijnen.

De Kendall Jenners van tegenwoordig stonden allemaal onder deze boog. De beroemde boog van NOMO SOMO. Ik ben hier vaak geweest. Borrels met vriendinnen tot uitgebreide brunches met bezoek uit Nederland. Gek genoeg had ik nog geen plaatje onder de boog. Dus bij dezen. Heb ik er ook zo’n eentje. Net als Kendall. Yes.

Ik sport al weken snoeihard. Volgens Kayla precies 8 weken. Ik ben de bikinibodyguide aan het volgen. En hoewel ik dat #bbg aanstellerig vind klinken, ben ik verkocht. Het blijft uitdagend, super makkelijk bij te houden via Kayla’s app en het werkt echt. En met dat laatste bedoel ik dat het voor mij precies de spieren kweekt op de plekken waar ik het wil. Plus, om niet graatjemager te worden, mag ik ook meer pasta, meer toetjes en meer frieten. Oftewel een win-winsituatie. Hier sta ik wederom te ‘Kayla’en’ in mijn nieuwe lieveling top van ADAY, een supercool merk. En helemaal in de deze waanzinnige gym aan huis bij mijn vriendin Marinke. En ik had Dutch braids, mijn nieuwe obsessie.

Wie kent dit stel niet? Hij is Murad, zij is Nataly en samen hebben ze deze (gruwelijk irritant veel gekopieerde) pose op Instagram beroemd gemaakt. Die van hen vind ik trouwens wel fantastisch. En: ik ga ze ontmoeten. Op de 101ste verdieping van de Freedom Tower.

Dit uitzicht! Ik heb er wel honderd Snapchat-video’s en telefoonfoto’s van gemaakt. Het is zo mooi! Ik leg gelukkig even m’n telefoon aan de kant. Sip aan m’n mega chique cocktail en prijs me fortuinlijk. Ik heb een besef-moment. En dat is goed om zo nu en dan in te lassen. Maar voordat de aanwezige fashion posse (de stylist van Beyoncé en dergelijke) mijn apathische staar uit het raam opmerken, word ik wakker geschud. Murad en Nataly komen binnen. Kijk ze nou staan. Knap en best een beetje veel kleiner dan ik dacht.

Dit weekend zijn mijn aanstaande man en ik weer samen. Voor boodschappen (en de sale) gaan we Uptown. Al zwierend steek ik over. Ja, dat krijg je van Bergdorfs uitverkoopaffaires.

Even spieken bij Chanel. En deze boekjes vond ik zo zoet.

Zo, en dan nu dit. Zon. Zee. Strand. Ik ga bakken en braden in het paradijs genaamd Vieques. Daarover volgende week vast heel veel meer.