Travel & Hotspots

OUR GIRL IN NEW YORK

Goedemorgen zonder zorgen! De lucht is blauwer dan blauw. De temperatuur raakt zo om en nabij iedere dag wel de 16 graden en wij drinken koffie buiten. Wél met een extra dikke jas aan en een Mickey-hoofddeksel op. Maar na drie jaar wonen op het eiland van de enorme torens en take away-koffies ben ik tot het besluit gekomen dat herfst in New York het beste seizoen is. Geen regen, wel veel zonneschijn. En dan die geur. Het vallen van de bladeren en de frisse wind maakt dat de herfst letterlijk in de lucht hangt. Het ruikt heerlijk fris en hoewel we toch aan het einde van het jaar lopen, voelt de herfst altijd als het begin van het nieuwe. Op naar 2017. Maar eerst nog even naar Central Park.

Ik heb denk ik nog nooit zo vaak rond de 60ste straat in een week gedwaald. Maar Central Park is nu op haar mooist. Vooral toen we ’s ochtends vroeg gingen. De hondjes mogen voor 9 uur in de ochtend loslopen. Hoewel ik dat met Blue en zijn obsessie voor eekhoorns nog niet helemaal aandurf, geven al die ronddribbelende honden zonder lijn een gevoel van vrijheid. Voor heel even ben je echt in de natuur, zijn er geen sirenes. Geen horde mensen, maar alleen een paar baasjes met hun hond rondrennend door het park. Een herfstachtig sprookje was het daar, in Central Park. En dat vóór 9 uur in de ochtend.

En daarom gingen we een paar dagen later weer, maar nu was het er drukker. En was ik met vriendin N., haar baby en een vriendin van mijn vriendin. Drukte alom. Uiteraard was het park nog steeds een plaatje, maar om echt haar schoonheid te bewonderen raad ik je toch aan om ’s ochtends vroeg te gaan.

Lunchen in SoHo deden we dit weekend bij Epistrophy, de hipster Italiaan waar ik drie jaar geleden al kwam. De mens is toch eigenlijk een gewoontedier. Ieder weekend is er wel een nieuwe tent te ontdekken hier, maar mijn verloofde en ik gaan graag terug naar plakken waar we eerder zijn geweest. En ook al zit er heus wel eens iets nieuws tussen, zoals Il Buco, waar ik eindelijk aan tafel ging, maar zelfs in New York wil je toch graag terugkomen waar je het eerder heerlijk hebt gehad. Epistrophy is daar een goed voorbeeld van.

XL koffie bij Bryant Park. Gisteren at ik bij Il Buco met vriendin J. Zij zwanger, ik aan de wijn. En dan is de volgende ochtend zwaar. Zwaarder dan vijf jaar geleden en heel heel héél veel zwaarder dan tien jaar geleden. Ik word oud en kan niet meer tegen wijn, en dit waren maar twee glazen rood! En nog stond ik op met een zwaar hoofd en zin in patat. Voor je het weet, ben ik de moeder die haar kind voor schut zet op een 18e verjaardag, word ik uitgelachen om de kleren die ik aanhad en dans ik als oude vrouw die niet dabt…

Maar ach, wat kan het mij ook schelen. Ik kan eigenlijk niet wachten om als oud taartje rosé te drinken met al mijn lieve mede oude taartjes. Vriendin N. werd deze week ook 31 en dat vooruitzicht doet ons best uitkijken naar die momenten. En na deze constatering wordt er patat besteld. Want ach, wat kan mij het ook schelen.

Toch regen! Oké, het is dus  niet altijd blauwer dan blauw hier. Soms, heel soms, is er ook regen in de herfst. En als er één iemand een gruwelijke hekel aan dit natuurverschijnsel heeft, dan is het onze Blue wel. Hij vertikt het dan om naar buiten te gaan. Uit angst dat hij weer begint met zijn behoeften tegen de tafelpoot te doen, race ik naar de winkel om de hoek om deze problematiek te voorkomen. En ik geloof dat het werkt. Een beetje twijfelachtig deed meneer B. het aan, maar eenmaal buiten liep ‘ie als een kievit. Opgelost, en kijk nou hoe schattig dit is!