Travel & Hotspots

Our Girl in New York

Pizza en pinot bij Pizza Beach, eindelijk hangen op de Bow Bridge en Blue mee naar NYFW. Slechts een kleine greep uit mijn Amayzine-post van vorige week. Deze week? Als ik niet tussen de wasmachines hang, ben ik of boodschappen aan het doen voor Blues twee weken zonder z’n mama, hang ik op de Stairmaster om toch nog even iets van een goeie ‘bikinibil’ te kweken, of zit ik achter hysterisch achter de laptop te Pinteresten voor honderd en één moodboards. Alles weer op het laatste moment. Want een paar dagen later sta ik met manlief in Italië. Voor degenen die het nog niet weet: over negen maanden trouw ik met mijn liefdeskompaan in het land der amore. Drie dagen lang. En dit weekend vliegen we naar de locatie en hebben we afspraken met alle leveranciers om het hele weekend in te gaan vullen. We hebben afspraken met de man van de bloemen tot de patisserie van de bruidstaart, en van de stoelenpartij en de de verlichting tot de mensen die de tent gaan opbouwen. En dat is ontzettend leuk, maar ook gigantisch stressvol. Vooral voor types als ik (in manliefs woorden: ik ben nogal een zillaatje). Duizend en één vragen schieten continu door m’n hoofd. Wat willen we? We willen een sprookje. We willen duizend bloemen. We willen kaarsen. We willen letterballonnen. We willen roze verlichting om het kasteel en een discobal op het feest. En welke kleur tafelkleden willen we? Willen we eigenlijk wel tafelkleden? Hoe heten die bloemen die ik zo mooi vind? Willen we een rozenmuur of is dat een beetje too much in het geheel? Waar willen we de tent? Hoe gaan we alle kamers indelen? Hoe laat gaat de zon onder in mei? Waarom doen we dit eigenlijk? Zo groots. Het is te veel. Is het te veel? Ik word gek. Word ik gek? Ja, ik word gek. En ik moet m’n koffer nog inpakken. Godallemachtig. Help.

Gelukkig kan ik voor onze ‘wedding moon’ even uitrusten bij moeders in Nederland en daar verder met moodboards voor de leveranciers. Die gedachte stelt me gerust. Even een week in de lage landen he-le-maal niks. Met die gedachte herpak ik mezelf en raakt m’n koffer langzamerhand gevuld. Blue ziet het allemaal gebeuren. Angstig staart hij naar dat grijze ding op wielen dat nooit voor veel goeds kan zorgen. Uit protest gaat hij bovenop m’n nauwkeurig uitgekozen kledij liggen en snaait hij zelfs een broek uit m’n koffer de bank op. Weggaan mag ik niet van Blue, maar ik vertel hem dat ik heus weer terugkom. Ik denk dat hij me wel heeft gehoord…

Net voordat ik mijn 23 kilo zware gevaarte op wielen naar buiten rijd, word ik gebeld door de doorman. Er is een pakket binnengekomen. Een interne vreugdedans volgt, want ik weet wat er beneden ligt: mijn eerste cadeau van Vogue US. Met hen ging ik vorige week nog haren föhnen. Ze hadden de supersonische haardroger van Dyson beschikbaar gesteld aan de haarstylist. En als bedankje postte ik een foto van mijn strandkrullen op Instagram. Vogue vond de foto zo leuk, dat zij mij weer op hun beurt een bedankje toestuurden;  de Dyson föhn. Als een kind zo blij plug ik ‘m snel nog even in. Het is alsof er een supersonisch vliegtuig de lucht in stijgt en het ding blaast niet alleen waanzinnig, het is de mooiste föhn die ik ooit heb gehad.

Bij mama krijg ik altijd ontbijtjes op bed. Ik doe eigenlijk niet aan ontbijt, maar een kiwi en een cappuccino gaan er zeker wel in. Een uur later gebeurt hetzelfde met deze vanillemuffin. Erna volgt hagelslag. Filet americain. Patat oorlog. Met uitjes. Een kroket. En ’s avonds stamppot van de slager. Morgen ga ik op rantsoen.

Met zweethanden zit ik in de wachtkamer. Het is drie jaar geleden dat ik hier ben geweest. In New York ga ik nooit. Maar daar woont mama ook niet. Want mama is ‘van de tanden’. Ze geeft me ieder jaar een nieuwe elektrische tandenborstel. Vraagt steevast of ik nog wel goed m’n tanden poets. En heeft dus nu een afspraak bij de tandarts geregeld. Ik haat het en het angstzweet breekt me uit als ik de stoel op ga. En wat denk je? Nul gaatjes! Daar drinken we koffie op. Ik bestel er snel nog één, want die jetlag, die is dus echt niet te doen…

Amsterdam is zo mooi. Ik loop rond en besef dat ik echt best heel veel van deze stad hou. Met vriendinnen eet ik bij de Sea Food Bar en een dag later ben ik met mama in de stad van het Rijksmuseum en de romantische grachten. We gaan toveren met Hans Klok in Carré. Op stoel 1 en 2 hebben we misschien wel het allerbeste zicht. En echt waar, deze show is waanzinnig! Het duurde misschien net een beetje te lang en aan het begin moest Klokkie een beetje op gang komen, maar het geheel was een en al magic.

Zo. Ik ben uitgegeten. Uitgeslapen. En opgeladen. Met een boekwerk aan mood boards vertrek ik over een paar uur naar Italië. Volg onze wedding moon op de voet op Insta, misschien gooi ik er wel wat plaatjes op van de locatie die eigenlijk nog geheim is voor al onze gasten…