Travel & Hotspots

OUR GIRL IN NEW YORK

IIk kan niet geloven dat de dozen die inmiddels bijna de hele hal beslaan, stuk voor stuk gevuld zijn met spullen uit ons eerste huis, daar waar 6th Avenue de drieëntwintigste straat kruist. Ons eerste appartement. Het begin van ons New York-avontuur. Ik omhels Nick nog een keer. En Nino. En Ruben. En al die anderen die in ons gebouw zorgden voor de pakketjes. De deur. Verstopte leidingen en al die zaken. De meneren van beneden. Ik ga ze missen. Ondertussen wenkt manlief dat de taxi voor staat. Oké. Hier gaan we. We rijden op de brug af, ik kijk nog een keer achterom. Dag torens, dag hectiek, dag lief Manhattan. Tot snel.

De zon schijnt, ik rol het raam naar beneden en daar in de verte aan het water zie ik ons nieuwe huis langzaam verschijnen. Het gebouw is gemaakt door een bekend Nederlands architect en schittert in al haar pracht. Het begin van een nieuwe periode. Eén in Williamsburg. Onze ‘nieuwe’ meneer van beneden geeft voor ons de sleutel. Ik draai ‘m om mijn zilveren hart dat er voor de brug nog heel eenzaam bij hing, en daarmee is het officieel. Dit is ons tweede thuis. Het is stukken groter, stukken hoger en heeft heel veel ramen. Zelfs zóveel dat ik op onze eerste ochtend daar de zon zie opkomen vanuit m’n slaapkamer.

En toen was er sneeuw. Een paar dagen voor de ‘grote oversteek’ zijn we in Tarrytown, voor het kerstfeest van het kantoor van aanstaande. We slapen in Terrytown en eten vlakbij in het beroemde Blue Hill Farm. Het eten is verrukkelijk. De band fantastisch. We leggen beslag op het gebruik van de photobooth en worden wakker met sneeuw. Een heel pak. En daar moest ik, terwijl alle champagne waarschijnlijk nog van kracht is, een sneeuwdans in doen.

Roze was het ook daar. Bij Pietro in Nolita, het brunch- en dinercafé met de naam van de eigenaar, is leuk. Heel leuk. Én heel roze: van de koffiekoppen tot de wc. Hier moet iedereen die aan een lichtelijke winterdepressiviteit lijdt heen. Op recept. Want blij worden is hier geen kunst.

Al de dozen zijn inmiddels binnen. Ze keurig op een rijtje zetten deden ze blijkbaar alleen op Manhattan, want in Williamsburg staan ze overal. Open, dicht, halfleeg, halfvol en gescheurd. Oh ja, en omgevallen. Tijd om orde in de chaos te brengen. Mijn koffieapparaat staat gelukkig al op zijn plek. Cappuccino drie is inmiddels een feit. En ik? Ik zie je volgende week weer.