Wat onze lieve Bo deze week allemaal uitspookt? Dat lees je hier!

Met de adrenaline lichtelijk door mijn lichaam heen schietend zat ik op een stoel aan een tafel. Deze waren niet van mij. Omdat ik niet wilde opvallen liet ik alles voor wat het was, zette m’n telefoon op stil, liet de lampen uit en tingelde uit zenuwachtige verveling met de bos sleutels waarmee ik naar binnen ben geslopen. Deze sleutels waren ook niet van mij. Ze kwamen van onder de voordeurmat van mijn beste vriendin in San Francisco. Na een vlucht van 6 uur zat ik in haar huis, in het donker, op haar te wachten als verrassing. Ik kijk om me heen. Dit is te horror. Maar voordat ik de lampen aan kan doen en alles net even iets minder stalker-creepy kan maken, hoor ik sleutels in de voordeur. En dan gaat het los. Ik schreeuw: “verrassing!” Zij valt de deur uit. Ik sprint haar achterna. De buren komen kijken. Zij beseft dat ik het ben. En vanaf daar is het een chaos van huilen, lachen, huilen, gillen en springen. Dit is misschien wel het allerleukste wat ik ooit gedaan heb. En dat ter ere van haar verjaardag. We knallen een fles wijn open en dan, dan gaat het leukste weekend van 2016 gebeuren.

Dit is de derde keer in San Fran en elke keer weer voelt het hier als een cadeau. Oh, en kijk even naar de lucht tijdens mijn heenvlucht. Ma-gisch! En ja, dit is echt míjn foto vanuit míjn stoel vanuit míjn vlucht naar SF.

Ik heb al langer dan tweeënhalf jaar niet achter het stuur gezeten. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik nooit een held in de auto ben geweest. Maar na twee jaar heerlijk toeven op de bijrijdersstoel vind ik het helemaal een hel om aan de andere kant in te stappen. Met een zweetrug en plakhanden ga ik toch. Ik wil niet, maar ik moet of zoiets. Vriendin MJ vraagt of ik wil rijden en voordat ik ‘ja’ (of liever ‘nee’) kan zeggen, staat Blondie al in mijn portier. ‘Hup, overstappen en rijden!’ En zo geschiedde mijn eerste roadtrip in Amerika achter het stuur. Om de bloeddruk te laten dalen is Napa de eindbestemming. De Robert Mondavi Winery om precies te zijn. En dat mag je (mocht je in de buurt zijn) nooit missen.

‘Eentje is geentje’ luidt het credo bij Mondavi.

Na de Winery rijden we Yountville binnen. Superknus en nu gelukkig nog heel rustig, zo voor het toeristenseizoen. Eten moet je hier bij Bouchon. Friet en oesters. Én natuurlijk wijn. Een extra kop koffie als dessert dan natuurlijk weer wel.

Het grootste cadeau was natuurlijk mijn verrassingsbezoek. En om het feest (naast 399 miljoen iPhone-foto’s) vast te leggen, geef ik haar deze babyblauwe polaroidcamera. En dat vindt niet alleen vriendin MJ enig.

Oké, het lijkt nu echt net alsof ik aan een problematische consumering van alcohol lijdt. Is echt niet zo hoor. Dit is gewoon vakantie. En bij de brunch horen Mimosa’s. Toch?

Een dag SF en koffie bij Le Marais. We wandelen (en winkelen) over Chestnut en Fulton Street. Komen langs The Jane en al die andere tentjes waar ik al een keer eerder over heb geschreven voor Amayzine. Het blijft mijn favoriete lijstje, dus we doen alles gewoon nog een keer.

We gaan ook nog een keer roadtrippen. En al karaokend geeft MJ een dot gas terwijl mijn koffie nog op het dashboard stond. De cappuccinoravage is ontstaan. Overal gutst het door de auto. En wij? Wij kunnen alleen maar lachen. De tranen springen uit onze ogen. De man van MJ kon dat helaas niet bij ontdekking van de aangekoekte melk in z’n auto… Pislink was ‘ie. Maar wij lachen nog steeds. Wel vanbinnen, maar zeker een beetje harder (haha, sorry Djiep!).

De Big Sur, ook wel ‘God’s country’ genoemd door de gemiddelde Cali-man en vrouw. Het heeft deze naam omdat het zo indrukwekkend mooi is en het hele gebied bijna onaangeroerd is gebleven. Een stuk aarde zoals het hoort te zijn. We lopen langs de kust. En beklimmen bergen. Ik heb nog nooit zoveel moois gezien.

Dit is toch net alsof ik voor een ‘green screen’ zit?

Na een paar dagen sta ik weer op datzelfde vliegveld. Ik ga naar binnen waar ik naar buiten kwam. Ik zwaai naar vriendin MJ. Dit was het allerleukste weekend ooit. Misschien omdat het allemaal zo onverwachts was. Misschien omdat alles klopte. Of misschien omdat het altijd zo is als wij samen zijn. Tsja, dat heb je bij dit soort vriendinnen. Het klopt. Altijd.

Zo, uitgerust en opgeladen weer in New York. Manlief zien is leuk, maar wollenkindje kroelen net zo.