Travel & Hotspots

Our Girl in New York

Met mama sta ik te wachten. In onze tas hebben we verse filet americain en grillworst. Speciaal voor mijn liefde, die hier naar hunkert zodra hij zich op Nederlandse bodem begeeft. Na een week zie ik hem weer. Door de schuifdeuren komt hij aangewandeld. En daar staan we weer samen. Hij met één koffer, ik met twee. Ik moet hem even knijpen. En dan staan we bij die verrekte apparaten die je bagage wegen en je spullen richting het juiste vliegtuig sturen. Een hekel heb ik aan die dingen. Ze lopen vast, printen je label niet en met vriendelijkheid krijg je een kilootje of drie aan overbagage niet meer voor nop de band op. Maar gelukkig, ik zit precies binnen de grenzen en na het meermaals scannen van de QR-code komt er het juiste label uit. Zo. Daar gaan we.

Mama is uitgezwaaid en eenmaal bij de juiste gate zien we rode letters en cijfers op het scherm staan. De vertraging naar Florence bedraagt zo’n anderhalf uur. Gelukkig is samen wachten niet erg. Aanstaande scoort nog even een bitterbal en een portie minifrikadellen. En ik, zoals het een ware telefoonjunk betaamt,  beland op de grond met mijn telefoon in de oplader. Stiekem ga ik naar de Instagrampagina van de plek waar we heen gaan na twee dagen in Florence. Dit is de plek waar we gaan trouwen. Niet deze keer, maar over negen maanden. Nu gaan we er de bloemen regelen, het eten proeven, de wijn kiezen en de verlichting bekijken. Maar vooral kijken hoe het eruit ziet. De locatie is namelijk geboekt vanuit New York, en nu kunnen we eindelijk zien of het er net zo mooi is als op de plaatjes. Mijn hart maakt een sprongetje.

Maar voor we gaan de roadtrip richting de trouwlocatie beginnen, zitten we in Florence. In Floroom slapen we, een waanzinnig leuke B&B in hartje Florence. Ontbijten doen we bij Le Ménagère, pizza met zuurdesembodem eten we bij Berberè (waar ze de allerbeste pizza ooit hebben) en een negengangenmenu wordt ons geserveerd bij het waanzinnige La Bottega del Buon Caffè.

Na een wandeling door de stad verrast aanstaande mij met een idee. We staan op de Ponte Vecchio. We drukken op een bel en de 82-jarige meneer Piccini doet open. De man heeft het enige balkon van deze beroemde brug blijkt, maar daarvoor zijn we hier niet. Mijn oog valt op een ring, en mijn aanstaandes oog valt ook op een ring. Ze passen! Allebei precies. Dit zijn onze ringen. De ringen die we voor altijd gaan dragen. Vinden en passen op een magische plek. En ik hou het niet meer. Een traan vloeit. En Teun begint te lachen. Maar zeker weet ik dat hij het net zo bijzonder vindt.

Na een kleine anderhalf uur rijden komen we aan. De locatie is nog geheim voor onze gasten, dus veel kan ik er niet van delen. Maar wel kan ik zeggen dat het nog mooier is dan op welke foto dan ook. De mensen zijn zo ontzettend aardig, het eten is heerlijk en het uitzicht fenomenaal. We hebben een druk programma met de bloemist, de meneer van de tenten, we proeven negen verschillende menu’s en bespreken ieder detail door met de staff. Daarnaast zijn er rondleidingen en andere afspraken; mijn hoofd loopt soms een beetje over. En tussen het regelen en aaien van de paarden door, laat ik natuurlijk weer een traan. Wat een ge-emo allemaal, maar geloof me: ik kan er helemaal niks aan doen.

Na vier dagen verlaten we het sprookjesachtige Toscane. Nog even niet naar huis, maar tijd voor het strand. Op dit moment lig ik op het strand van Fortei dei Marmi. Op mijn schoot de laptop, op rechts een glas rosé en op mijn neus een zonnebril. Mijn boek ligt te wachten. Ik zie jullie volgende week weer. Arrivederci.