Travel & Hotspots

our girl in new york

Terwijl Blue en ik alweer een week herenigd zijn en we wild naar (en hij vervolgens dóór) het doggy park bij Madison rennen, kijk ik met weemoed terug. Het is misschien de herfst, het feit dat mijn winterjas weer de kast uit is of het punt dat ik altijd last heb van de door mij zo genoemde vakantieblues. Na Italië ben ik echter lichtelijk melancholisch. Ik mis de waanzinnige cappuccino’s die zelfs aan de kant van de weg in de meest karige tankstations net zo goed zijn als in chique restaurants. Ik mis de Italianen die er in negen van de tien gevallen een collega bij moeten halen om onze bestelling in het Engels op te nemen. Ik mis de zonsondergang. Ik mis de fluitende vogels. Ik mis de zuurstof. Ik mis de stilte. Ik mis het wakker worden met mijn lieve aanstaande naast me. Ik mis het allemaal. Diagnose? Typisch geval van vakantieblues. Gelukkig is ons wollenkind er om me op te vrolijken. Samen rennen we door het park (en kan mijn winterjas gewoon nog open worden gedragen, want ook hier schijnt de zon). Over 220 dagen ga ik gelukkig weer terug naar Italië. Met die grote witte jurk en met mijn aanstaande. Ik kan niet wachten op die wegrestaurantcappuccino’s. Oh, en om dan eindelijk die aanstaande tot mijn man om te dopen natuurlijk.

Ik tel de dagen af, en scrol ondertussen door mijn foto’s. Forte dei Marmi komt voorbij. De plek waar we na Toscane belandden om er simpelweg te liggen, dagelijks burrata en minimaal één fles wijn te bestellen, met de balkondeuren open te slapen, maar ook de plek waar we de zee rustig hoorden omslaan op het strand. Oh ja, én waar we op woensdag op de fiets naar de markt gingen. Dat was Forte dei Marmi, waar Villa Grey ons tijdelijke thuis was.

Eén van die dagen van die burrata-, wijn- en strandvakantie besteedden we in Cinque Terre. Oftewel de verzameling van vijf magische vissersdorpjes waar de huisjes vrolijk gekleurd zijn en waar je (helaas) struikelt over de toeristen. De weg ernaartoe is dan ook eigenlijk vele malen leuker dan wandelen in de dorpjes zelf. We gingen door de bergen, langs de zee en juist die vista points maken waarom je Cinque Terre zeker eens in je leven zal willen bezoeken.

En na de Cinque Terre kom ik in mijn overvolle fotostream al heel snel bij die winterjas. Weer terug in New York. Weer thuis, waar ons huis voor even op een wasserette en drooghokhuis lijkt. Waar Blue is. En, waar ik als een gek op zoek moet naar schoenen voor onder de jurk. Die ene grote witte jurk, die ik over een week voor het eerst weer aan moet. Mama en mijn beste vriendin vliegen in voor deze eerste fitting. Ze kunnen niet wachten, maar ik heb er nachtmerries over. Vannacht kwam de mevrouw van de boetiek met de roze versie van mijn jurk aan, en paar nachten ervoor was ‘ie paars… Ik zal je op de hoogte houden en uiteindelijk vertellen of het ding gewoon wit is en of er tranen zijn gevallen. Misschien geef ik je wel een kleine sneak peek?