Vandaag weer een vers dagboek van onze Bo uit New York. Met deze week een sprookjesachtige sneeuwstad en sneller stromend bloed tijdens de sale in Club Monaco.

Zo terror als de winters normaal gesproken in New York zijn, zo zacht is het dit jaar. Met Kerst liep ik nog pantyloos naar ons familiediner en was er nog geen vlok aan sneeuw gevallen. Een inhaalslag van Moeder Natuur viel daarom misschien wel te verwachten. Want sneeuw was er dit weekend. En hoe. Het gutste met volle kracht wel 24 uur uit de hemel en dat leverde naast een ton aan bezorgde sms-berichten, twee valpartijen en 120 centimeter sneeuw ook één heel blij hondje op. Blue sprong als waar sneeuwkonijn door de poedersneeuw en ik schoot duizend plaatjes, waarvan deze op rechtsboven er één van is.

Na exact een dag stopte het sneeuwen. De zon kwam weer tevoorschijn en New York was omgetoverd in een sprookjesachtige sneeuwstad. Voordat de sneeuw zou smelten en van wit naar zwarte derrie zou gaan, pakte we snel onze extra dikke jassen en gevoerde handschoenen om naar dé plek te gaan waar New York het mooiste is met verse sneeuw en blauwe lucht: Central Park.

Bij bijzondere gelegenheden gaan we bijzonder eten. En deze week deed zich zo’n gelegenheid voor en belandden we bij Jean-Georges. Dit restaurant aan Columbus Circle is al jaren een gegeven. Met drie Michelinsterren stond het al lang op onze lijst van ‘als we wat te vieren hebben’, en nu kon ik eindelijk mijn ontbijt overslaan om extra veel ruimte te maken voor de kunstwerken van Jean-Georges. Het waren er in totaal zes. Maar de laatste gang vind ik toch altijd het lekkerste. Kijk ’s hoe prachtig dat bord! De andere vijf waren ook goddelijk, de mensen zo vriendelijk en de wijn was reuze. Ja, ik ben dol op onze traditie en Jean-Georges heeft ook voor ons zijn reputatie meer dan waar gemaakt.

Ik lijd aan hoogtevrees. Dus elke keer als ik op bezoek bij mijn fotograaf Marinke ga, sta ik in de lift met een lichtelijk omkerende maag zodra de teller de 25 passeert. Ik visualiseer de hoogte waar ik me op bevind en bedenk me dat ik een val de liftschacht in niet overleef. De tikker telt rustig door. Gelukkig, op 47 stopt het. Ik mag eruit. Maar ook binnen sta ik niet graag bij het raam. Maar ondanks de klamme handen schiet ik natuurlijk wel een selfie. Want het uitzicht, ja, dat blijft grandioos.

Wandelen met Blue blijft het leukste in de sneeuw. Ik loop langs de Hudson helemaal naar beneden en eindig bij mijn favoriete restaurant in SoHo; Sant Ambroeus. Daar bestellen we thee en koekjes én een appeltaart. Ach, het is vakantie. Althans, dat is het niet echt, maar voelt wel zo door de sneeuw, denk ik.

Dit was net voordat ik Club Monaco in wandel met een XL cappuccino van Maison Kayser. Het is sale. Ook bij Club Monaco. Zoals bij bijna alle winkels op het eiland. En dat doet toch mijn bloed sneller stromen. Vooral door de schoenensalon bij Bergdorf. Maar daar heb ik mezelf nog even ver vandaan gehouden. Want Saint Laurent-laarsjes met 50% korting kan ik niet laten liggen. Allemaal niet. Dus gaan ze allemaal mee. En dat is heel onverstandig, ook met 50% korting.

Met Marinke in de sneeuw schieten we plaatjes van mijn lievelingen voor de winter. De jas uit Parijs is een erfstuk. De tas uit Parijs is mijn eerste zelfverdiende pronkstuk. En de rest komt niet uit Parijs, maar is wel heerlijk warm en ik vind het een mooi setje bij elkaar. Dus dan maken we foto’s. Zeker in de witte sneeuw, die nu helaas al zwarte derrie is geworden.