Happy & Healthy

Renske had een vreemde moedervlek en kreeg het nieuws dat je echt niet wil horen

Tien maanden geleden zag ik ‘m voor het eerst. Een rare moedervlek op mijn rechter bovenarm. En tóch deed ik er niets mee. Ik was zwanger en moest bijna bevallen, dus daar ging al mijn aandacht naar uit. Bovendien zou het toch vast allemaal niks zijn? Maar twee maanden geleden werd ik opnieuw ongerust en ben ik naar de dokter gegaan. Die het tot mijn schrik óók een opmerkelijke vlek vond en me direct doorstuurde naar de dermatoloog.

Nou, ga d’r maar even voor zitten! Het bleek namelijk een melanoom. Huidkanker, ja. En weet je wat het is? Als je 35 bent en net twee kinderen op de wereld hebt gezet is dat gewoon niet wat je wilt horen (oké, je wilt het natuurlijk nooit horen). Tuurlijk weet je dat het kan, dat het een melanoom kan zijn, maar stiekem denk je gewoon dat het jou niet overkomt. Want hé: je bent nog jong (zeg me dat ik nog jong ben), je leeft gezond, je hebt je best goed ingesmeerd al die jaren, je hebt net kinderen gekregen, je ging nog een keer op wereldreis, je zou nog een webshop lanceren en misschien wilde je nog wel een keertje een wereldberoemde vlogger worden, of een extreem beroemde zangeres, of weet je wat: ontwerpster, want misschien ben je wel net zo goed als Victoria Beckham en laten we eerlijk zijn; die was eerst ook alleen maar Posh Spice?! En die kon niet eens goed zingen. Maar bovenal wil je je kinderen zien opgroeien. Ze met dikke rugtassen naar school zien gaan, ze helpen met hun huiswerk (niet met wiskunde, daar moet je even iemand voor inhuren) en ze toejuichen wanneer ze geslaagd zijn. Je wilt in ieder geval niks te maken hebben met kanker en pas doodgaan als je 98 bent. Oud, maar tevreden, in een mooi opgemaakt bed. Liefst op het moment dat de zon net ondergaat en de hemel prachtig rood kleurt. Met natuurlijk de mooiste muziek op de achtergrond, en een laatste glas wijn in de hand. Maar dat is dus echt een kwestie van ontzettend veel geluk hebben. Er is daarboven heus niemand die denkt: laten we haar effe overslaan bij de verdeling van ellende, want die heeft nog zoveel te doen. Die wil pas dood als ze 98 is. Nee. Er kan echt zómaar een keer een dokter tegen je zeggen: het is kanker.

”Maar ik juich. Ik proost op het leven. En vanaf nu tel ik echt echt echt al mijn zegeningen”

Er was wel ook meteen goed nieuws. Het bleek een zeer kleine melanoom met weinig kans op uitzaaiingen. Niet dat ik daarmee gerustgesteld was (als je gaat googelen zul je zien waar ik het over heb): ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet meer, stond uren voor de spiegel op zoek naar nieuwe verdachte moedervlekken en ’s nachts, voor het slapen gaan, dacht ik: misschien GA IK WEL DOOD? Misschien is het toch uitgezaaid en valt er niks meer aan te doen? Maar gelukkig is het melanoom echt helemaal verwijderd en blijkt de omliggende huid ‘schoon’. Ik sta er heel goed voor. Het is echter niet voor 100 procent zeker dat het nooit meer terugkomt. Of erger, dat het melanoom tóch is uitgezaaid. De kans is superklein, maar hij is er wel.

Maar ik juich. Ik proost op het leven. En vanaf nu tel ik echt echt echt al mijn zegeningen. Want in één klap weet je in zo’n periode weer waar het om gaat. Dat je in het leven doet wat je leuk vindt, dat je lieve vrienden en familie hebt, dat je gezond bent en dat de mensen van wie je houdt gezond zijn. De rest is uiteindelijk allemaal bijzaak. Niet dat ik nu opeens  nooit meer nieuwe schoenen en kleren wil, waar zien jullie me voor áán zeg, ik heb bijvoorbeeld dringend nieuwe schoenen nodig en een nineties jeans short, maar in the end gaat het erom dat je gezond bent en blijft. En dat er mensen zijn die van je houden.

Wat ik verder zeggen wil: het verbaasde me dat je, in periodes van angstige onzekerheid, dus toch betrekkelijk goed blijft functioneren. Dat je gewoon door blijft ademen, blijft eten en drinken, blijft lachen (alleen bij héél goeie grappen) en dat je gewoon op de fiets stapt naar je werk. En daarna zelfs nog uit eten gaat. Het heeft geen zin om in een hoek te gaan zitten huilen, dus je houdt je hoofd recht. Je gaat gewoon naar bed en staat gewoon weer op. Want wat moet je anders? Ik had voorheen altijd de neiging om keihard te gaan flippen bij mogelijk (nog meer) slecht nieuws, in een poging de boel onder controle te houden. Want dan zou het daadwerkelijke slechte nieuws straks misschien minder hard binnen komen? Allemaal onzin, weet ik nu. Mijn les is: schreeuw pas als er brand is en niet eerder. Je kunt de onzekere situatie maar beter accepteren zoals ‘ie is. Uiteindelijk werd ik daar in ieder geval minder angstig van en kon ik het juist beter aan.

Dat was ‘m, lieve mensen. Enne, blijf je moedervlekken checken. Zie je iets vreemds? Hup, naar de huisarts! En smeer je alsjeblieft goed in. Want huidkanker, je wilt het gewoon niet.

Wil je meer weten? Onder andere op de website Huidarts.com vind je meer informatie over het melanoom. Je kunt ook terecht bij Stichting Melanoom.