Happy & Healthy

ROT TOCH OP MET JE LEEFTIJD

Toen ik zes jaar geleden werd benoemd tot hoofdredacteur Marie Claire (ondanks het feit dat ik deze modemisser beging), barstte een publiciteitscircusje los. Totaal te verwaarlozen als je het vergelijkt met het Sylvana-spektakel van gisteren, maar toch. Ik moest ‘dansjes doen’ voor journalisten. De hele tijd. Ik oefende op mijn pose (zo doe je dat), zei soms reuze domme dingen die dan totaal uit hun context getrokken als kop van het verhaal werden gebruikt.

Zo heb ik gezegd dat werken bij tv na je dertigste een beetje treurig wordt. Mijn eigen man en beste vriendinnen werken bij tv potdorie. Ik liep drie weken met gebogen rug en met mijn schouders zo’n beetje om mijn oren gevouwen van schaamte. Zo bedoelde ik het natuurlijk niet, maar zo stond het er wel. Afijn. Ik ben niet gescheiden en mijn vriendin heeft me niet ontvriend, maar toch.

Wat me ook opviel, was dat aan het eind van elk interview besmuikt naar mijn leeftijd werd gevraagd. Dat getal vond ik dan terug in het intro van het stuk: ‘May-Britt Mobach (36) is benoemd tot blablabla’. Begreep ik weinig van. Wat deed het ertoe hoe oud ik was? Het gaat er toch om wat je doet en niet om je leeftijd? Of wilden ze ook nog weten wat mijn lengte en gewicht waren?

”Wat deed het ertoe hoe oud ik was? Het gaat er toch om wat je doet en niet om je leeftijd?”

Age is just a number als je het mij vraagt en ik had het gevoel dat je door dat getal nog meer werd beoordeeld. Hoe snel was ze hoofdredacteur? Is ze jonger dan ‘die van Elle’? Dat soort onzinnige zaken. Als ik even klaagmuurtje speelde bij mijn art director Daphne zei ze: “Ik begrijp het wel. Het is natuurlijk totaal onbelangrijk, maar ik wil altijd weten hoe oud een vrouw is waar ik over lees en reken ook terug als ik zie dat ze kinderen heeft van een bepaalde leeftijd. Dan wil ik weten hoe oud ze was toen ze beviel enzo.”

Waarschijnlijk identificeer je je makkelijker met iemand als je weet hoe oud ze is. Maar wat zégt het over je? Ik ken oma’s van achttien en meisjes van zestien.

Gisteravond moest (ja, dat moest ja) ik schoenen kopen van Miu Miu. MyTheresa had ze niet in mijn maat en op de Miu Miu-site kreeg ik een postcode-error. Die leveren vast niet in Nederland, dacht ik. Deze schoenen waren zo leuk, dat kon ook geen easy ride zijn om die te pakken te krijgen. Van Lizzy van der Ligt (zij had ze al eerder) hoorde ik dat ze een halve dag door Londen was getrokken om het juiste paar te vinden) en zo’n lot wachtte mij natuurlijk ook. Collega Daan (ook niet vies van een online winkelavontuurtje) zocht het tot de bodem uit en appte me dat de schoenen a. nog in mijn maat waren en b. ook in Nederland werden bezorgd.

Dus toen de kinderen ein-de-lijk sliepen, klapte ik mijn computer open en ging ik pedal to the metal naar MiuMiu.com. De ballerina’s waren er nog in mijn maat, check en ja, de site gaf Nederland aan. Ckeckcheck. Ik had een spatie tussen de cijfers en de letters van mijn postcode moeten ‘invullen’. Verder keurig alle vakjes ingevuld en ik was klaar om te proceeden richting checkout.

”Ik wil een paar schoenen kopen. Is daar een minimum en een maximumleeftijd voor?”

Wat denk je dat er gebeurde? Er plopte een scherm op dat ik pas mocht betalen als ik mijn geboortedatum had ingevuld. Mijn gebóórtedatum. Weer die verdikkemmese leeftijd. Ik wil een paar schoenen kopen. Is daar een minimum en een maximumleeftijd voor? Nou dan.

Daarom zou ik alle heren en dames journalisten en mensen van de website van Miu Miu een belangrijke etiquetteles willen meegeven.

Er zijn twee dingen waar je een vrouw niet naar vraagt. Haar leeftijd en het aantal schoenen dat ze heeft.

Punt.