Fun & Famous

SAY YES TO THE DRESS

by Marion Pauw

Bridezilla, moi? Ik denk de hele tijd van niet, maar als ik naar de feiten kijk, ben ik nu al best erg. Ik schreef al eerder over de dingen die ik anders ga doen nu ik voor de tweede keer ga trouwen. Eén daarvan is dat ik in een witte bruidsjurk ga, mét sluier. Nu zijn er nogal wat variaties denkbaar in witte bruidsjurken, maar over het algemeen komt het hier op neer: bombastisch en kant.

Nu heb ik niets tegen bombastisch en maar een klein beetje tegen kant (en ik wil deze bruidsbeker tot de laatste druppel leegdrinken), dus ben ik met twee vriendinnen en mijn aanstaande stiefdochter naar I do! I do! In Amsterdam getogen. We werden neergezet met een kopje koffie (champagne krijg je blijkbaar pas als je ‘ja’ zegt tegen een jurk. Wat ik niet helemaal logisch vind, want beschonken mensen zeggen eerder ‘ja’. Ik in ieder geval wel).

Bridezilla, moi?

De uitermate vriendelijke en deskundige medewerkster vroeg wat voor smaak ik had. Ik zei ‘bohémien’, niet wetende dat dat heel veel kant behelsde. Daarna zei ik ‘elegant’, niet wetende dat dat vrij saai betekent en daarna zei ik ‘sexy’. Ik paste wel tien verschillende jurken en ze stonden allemaal prachtig, maar iedere keer voelde ik me zo… niet mezelf. Ik vroeg hoe de verkoopster wist dat iemand haar ideale jurk had gevonden. Ze zei dat ze dat meestal in de ogen kon zien. Ik vroeg of ze al iets in mijn ogen had gezien. Ze ontweek de vraag. Ik wist genoeg. Ik ging zelf kijken of ik nog iets moois zag. Mijn vriendinnen kwamen ook nog met enkele opties. Ik paste wel twintig verschillende jurken, waar ik onmogelijk uit kon kiezen en voelde me totaal uitgeput. Ook de vriendinnen en mijn aanstaande stiefdochter waren uitgeput, al gaven ze dat niet toe wat ik tot op de dag van vandaag echt heel lief vind. We gingen lunchen. Zonder champagne.

Tijdens de lunch probeerde ik te bedenken wat ik nu eigenlijk écht wilde. Ja, ik wilde in het wit, ja, ik wilde een sluier, maar ik zag mezelf gewoon niet zo als bruid-bruid. Gelukkig ken ik toevallig een heel goede ontwerper van wie ik al eerder een jurk had mogen lenen bij het Boekenbal: Said Mahrouf. Said maakt prachtige sprookjesachtige jurken. Ik besloot dat ik hem zou vragen om een van zijn bestaande ontwerpen voor mij te maken in het wit.

Nu heeft Said zijn atelier in Casablanca en is het best handig om een jurk een paar keer aan te passen zodat hij perfect om je lichaam heen gemaakt kan worden. Ik was nog nooit in Casablanca geweest en ik wilde nog een paar dagen weg met mijn zoon Jiri. Said had nog nooit meegemaakt dat mensen vanuit Nederland naar hem toevlogen en hij had te weinig tijd om zelf naar Nederland te komen, dus iedereen blij. Bovendien vond ik het gewoon een heel grappig idee: naar Casablanca vliegen voor mijn trouwjurk. Very… ehm… overdreven?

Nee, ik ben geen bridezilla. Ik ben gewoon nog veel erger.

Ik bouwde in de drieënhalve dag in Casablanca een heerlijke routine op. ‘s Ochtends gingen Jiri en ik naar het atelier van Said om de jurk te passen. Daarna gingen we iets cultureels doen (ik versta shoppen in de medina ook onder cultureel, dus dat helpt) en daarna brachten we heerlijke middagen door aan het zwembad in de wetenschap dat de drie meiden van Said aan De Jurk werkten.

Na drie dagen was de jurk helemaal af. Met de enorme kledinghoes stapte ik in het vliegtuig terug naar huis, waarbij ik op hysterische wijze een gehele overhead bin voor mijzelf claimde tot grote ergernis van mijn medepassagiers en schaamte van mijn zoon. Nee, ik ben geen bridezilla. Ik ben gewoon nog veel erger.