SERIES, HET ZIJN NET VRIENDEN
Goede gesprekken hadden we. Over kunst, politiek, seks, dood, liefde, het léven.
Das war einmal.
Er is namelijk één onderwerp dat vroeg of laat (meestal vroeg) ter tafel komt, en waarover iedereen het ook maar al te graag wil hebben. En dat is de comeback (en het kapsel) van Winona, de jurkjes van Claire, de afgetrainde torso van Michiel Huisman, de langverwachte terugkeer van Lorelai en Rory*. Het allesverslindende aanbod van nieuwe series, kortom. Op feestjes praten we over Daenerys Targaryen en Mike Ross alsof het onze beste vrienden zijn. Onze gemeenschappelijke vrienden, want iedereen kent ze. Zo viel onlangs deze conversatie te beluisteren, aan een tafel vol toch redelijk intelligente mensen:
‘Het is gewoon een verwende trut.’
‘Ze is wél knap.’
‘Maar ze zeurt zo.’
Dit ging dus niet over een meisje van vlees en bloed, maar over Piper Chapman, die in Orange Is The New Black in de gevangenis belandt en aldaar white privilege een nieuw gezicht geeft – en overigens inderdaad volstrekt onuitstaanbaar is.
Vriendin L – van het kaliber waarvan iedereen zich afvraagt: hoe dóet ze het toch allemaal? – bekende onlangs dat ze zich ’s ochtends bij het opstaan al afvraagt hoe het nu toch zou zijn met Carrie en haar pill popping-meesterbrein, omdat ze pas onlangs aan Homeland is begonnen. (Ik kon ondertussen alleen maar denken: jij mag nog vijf seizoenen! En: zou Peter Quinn nog leven?) Met vriendin I ten slotte, die net als ik Gilmore Girls: A Year in the Life er in het weekend dat het uitkwam doorheen had geramd, volgde nog voor de aftiteling over het scherm rolde een verhitte discussie over waarom Rory altijd zo irritant moeilijk doet, en dat (spoiler alert!) Logan ongetwijfeld the right thing gaat doen.
Maar genoeg is genoeg. Series kijken doe ik wel als ik dood ben, ofzoiets. Ik ga lezen, wandelen in de natuur, een paar nieuwe hobby’s zoeken en dan hou ik waarschijnlijk nog tijd over. En goede gesprekken voeren, uiteraard. Over kunst, politiek, seks, dood, liefde, het léven.
P.S.: dat kapsel van Winona, te bewonderen in de alom geprezen serie Stranger Things, moet je dus wél nog even gaan bekijken. Net als gouwe ouwe Sons of Anarchy (Charlie Hunnam op een Harley Davidson – daar valt verder niets aan toe te voegen). Zo ook Orphan Black (Tatiana Maslany speelt zes rollen in één zonder een greintje aan geloofwaardigheid in te boeten). En als je toch bezig bent, gooi dan The Blacklist (met de onvolprezen James Spader, die man hoeft alleen maar richting camera te kijken en je gelóóft ’m) er nog maar even achteraan. Om het af te leren.
*Voor wie tegen de stroom in alleen boeken leest, danwel onder een steen heeft gelegen: dit gaat over de series Stranger Things, House of Cards, Game of Thrones en Gilmore Girls: A Year in the Life.
Geschreven door: Maddy Stolk
