Happy & Healthy

Telt je schoolpleinoutfit mee, of is het leven vóór tien uur voor spek en bonen?

Het is enorm leuk, een kind hebben, maar wat ik dus een enorme tegenvaller vind is de school run. Toen ik zelf niet meer naar school hoefde en dus goddank nergens meer om half negen hoefde aan te treden, schrapte ik een vroege start als eerste ding op mijn to-do-lijst. Ik zou mijn hele volwassen leven niet meer dealen met ochtendspits en voor het krieken van de dag je nest uit; beter voor iedereen, geloof me, want ochtendhumeur.

Tot mijn dochter vier werd en naar school moest. Gáán we weer, dacht ik. Verdomme. Toch weer onmenselijk vroeg uit de veertjes en voor het fatsoenlijke spertijd-einde van 10 uur opgewekt doen tegen je eigen bloedje, fuckers in het verkeer en moeders op school, want je kunt niet iedereen lastigvallen met je buitengewoon rottige ochtendhumeur – toch? Kindje wakker maken, boterhammetje erin vouwen, douchen, aankleden – het gaat allemaal niet vanzelf bij die minimensjes. En dan op de fiets in die überdrukke Amsterdamse ochtendspits naar school pedalen. Geen gruwelijker begin van de dag dan dat.

”Vroeger, ja vroeger, trok ik nog weleens leuke kleren aan”

Je begrijpt dat sommige kernwaardes snel sneuvelden. En presentabel voor de dag komen is daar een van. Vroeger, ja vroeger, trok ik nog weleens leuke kleren aan, met een oorbelletje zus en een armbandje zo, maar nu volsta ik met het uit de kast rukken van een spijkerbroek en mijn geliefde sportsgrey sweater (die altijd goed is – maar toch: dit, iedere dag, en je hebt dus gewoon een uniform). En een lik foundation, de rest komt later. Wel zo snel, ik hoef nergens over na te denken en het scheelt minimaal een kwartier nesttijd. Minimaal.

Maar toen ik mijn vriendin behulpvaardig adviseerde ook gewoon in broek en trui haar kinderen naar school te brengen om dan later pas de boel op te tuigen, konden we het in Keulen horen donderen. Er was geen haar op haar hoofd die eraan dacht niet dressed to the nines naar school te gaan. Kleren, hakken, make-up, matching tas… dit, dat, alles. Een joggingbroek? Of zonder make-up? Hell no. Vond ze armoedig. ‘Maar ik ben toch gedoucht?’ wierp ik nog tegen, maar vriendinlief wilde er niet van horen. Het mocht dan tijd besparen, maar het was het meest belachelijke idee ooit. Buiten de deur houd je je decorum.

”Ehm, de spiegel beweerde faliekant het tegendeel”

Ai. Ik dacht dus dat het wel kon. Ik zie ook andere ouders met slaaphaar en in iets te makkelijke broek op het schoolplein verschijnen. Toegegeven: als ik vermoed dat ze zo uit hun bed op de fiets gerold zijn vind ik dat ook wel een beetje armoe, een soort desinteresse in jezelf en je verschijning, maar ik dacht dat ik er gedoucht, make-uploos en met schone kleren best mee door kon. Ehm, de spiegel beweerde faliekant het tegendeel. Kijk, had ik ook nog nooit gedaan, in de spiegel kijken ’s morgens. Geen tijd hè.

Nou en nu heb ik dus een probleem. Want nou weet ik dat het er megastom uitziet, zo zonder fluff en tierelantijnen. Oersaai. Grijzemuizerig. Alsof het leven me niet toelacht. Wat het ook niet doet voor tienen, maar daarna gaat het best. Wil ik mezelf zo presenteren? Of heb ik schijt aan wat mensen denken? Kunnen we alsjeblieft doen dat what happens at the school run, daar ook blijft? Dat we met elkaar de stilzwijgende regel hebben dat je niet, nooit, de persoon bent die zich om half negen op het schoolplein laat zien? Dat je echte zelf pas om tien uur of zo tevoorschijn komt? Mooi, da’s dan geregeld. Wat een opluchting.

Geschreven door Kalinka Hählen