Fun & Famous

THE WEDDING PART THREE

by Marion Pauw

Je zou denken dat het nu al klaar is met al het trouwgebeuren, maar nee. We zijn nog een dagje doorgegaan. Omdat we maar met een kleine groep erbij trouwden in Mallorca en we het toch wel heel erg leuk vonden om nog een glaasje champie te drinken met al onze andere vrienden en bekenden, hadden we nog een borrel georganiseerd bij Nel op het Amstelveld. Bij Nel hebben Chris en ik elkaar ooit ontmoet én het is om de hoek van ons nieuwe huis, dus een perfecte plek.

En omdat dit Amayzine is en jullie toch over het algemeen modemeisjes zijn (ik denk altijd dat ik dat zelf niet ben, maar gezien ik kleding uit LA en Casablanca laat overkomen, ben ik het misschien toch iets meer dan ik wil toegeven), begin ik maar met vertellen wat ik aanhad. Ik wilde wel iets bruiderigs, maar dan wel lekker casual. Dus had ik een witte sweaterjurk besteld bij James Perse in Los Angeles die gelukkig op tijd aan was gekomen en ook nog paste. Daaronder droeg ik witte Vans-gympen. En om het toch nog wat meer bruiderig te maken, had ik mijn sluier afgeknipt en een tiara (ook van de Albert Cuyp, het walhalla voor iedere bruid) opgezet. Op die manier heb ik werkelijk iedere bruidsfantasie die ik kon bedenken uitgeleefd en daarom kan ik nu als tevreden mens oud, dik en rimpelig worden. Oh, had ik al gezegd dat het ook nog eens echt heel cool stond?

Ik wilde wel iets bruiderigs, maar dan wel lekker casual.

Bij Nel zaten Hugo en zijn vrouw Annelies al op ons te wachten met een geweldige bruidstaart die ze voor ons hadden laten maken. Hugo heeft ALS. Gewoon niet te doen, die ziekte. Eerst was hij een gezonde alfaman met een bloeiende carrière, tot hij anderhalf jaar de diagnose van ALS kreeg. Nu zit hij deels in een rolstoel en moet hij toezien hoe al zijn lichaamsfuncties langzaam maar zeker achteruit gaan. Omdat Chris en ik het zo ontzettend goed hebben qua alles, maar dan ook echt alles, hadden we bedacht in plaats van cadeaus onze gasten te vragen een donatie te doen aan Stichting Vrienden van Hugo. Het mooie is dat er inmiddels bijna 4500 euri voor hem binnen zijn gekomen. Van dat geld kan hij bijvoorbeeld zelf de spraakcomputer inspreken die hij straks nodig zal hebben als hij niet meer kan praten. Een troostrijke gedachte is het dat zijn kinderen dan nog zijn eigen stem kunnen horen en niet een willekeurige computerstem.

Daarna volgde een soort lawine van geweldige mensen die ons allemaal kwamen feliciteren. Collega’s van Chris, mijn vriendin Eva die met haar man Ashley speciaal uit Londen was overgevlogen, mijn vriendinnen Malon en Irene die ik al vanaf mijn respectievelijk veertiende en twaalfde ken… Oud-collega Frank, tante Corry en nicht Inge… En nu sla ik een heleboel mensen over en ik hoop maar dat ik niemand daarmee beledig. Het was wederom overweldigend en weer realiseerde ik me wat een rijkdom het is om zulke fijne mensen om ons heen te hebben.

Ik begrijp ook volkomen waarom mensen meestal meteen op huwelijksreis gaan na hun bruiloft. Je hebt het gewoon nodig!

En nu ben ik dan eindelijk helemaal uitgebruid. Ik doe het nog een beetje rustig aan omdat het al met al een behoorlijke uitputtingsslag is geweest. Ik voel een diepe vermoeidheid tot in mijn botten en ook mijn lever heeft het best zwaar gehad, dus ik ben een beetje aan het detoxen. Ik begrijp ook volkomen waarom mensen meestal meteen op huwelijksreis gaan na hun bruiloft. Je hebt het gewoon nodig!

Ik ben heel rustig aan het opstarten wat betreft werk. Samen met Susan Smit schrijf ik een boek over liefdesverdriet, Hotel Hartzeer, en daarvoor moet ik heel veel lezen. Dus breng ik vele uren door met de hond naast me en een boek op schoot.

Ik neem aan dat jullie na al dit bruiloftsgeweld inmiddels ook wel weer toe zijn aan het normale leven. Volgende week ga ik weer lekker stukjes schrijven over Kombucha, bindweefselmassages en afscheid nemen. Op de redactie. Want daar ben ik ook al wekenlang niet meer geweest.