Happy & Healthy

TO BEUGEL OR NOT TO BEUGEL

En if to beugel, welke moet ik dan?

In mijn tienertijd wilde ik ‘m dolgraag; de beugel. Iedereen had hem, dus ik moest en zou hem ook. Maar mijn tandarts vond mijn tanden prachtig dus ik moest niet zeuren.

Bovendien had ik al (disclaimer: iedereen die graag een romantisch en charmant beeld van me wil houden kan deze alinea beter even overslaan) een flinke  bril, dus mijn aandeel kneus was ruimschoots gecoverd. Ik had namelijk het briljante talent uit het totale brillenaanbod het aller-, aller-, állerlelijkste exemplaar te kiezen. Dat combineerde zo lekker weg met de scheef geknipte dikke pony. Mijn moeder heeft vele kwaliteiten, pony’s knippen behoort daar niet toe.

Afijn. Ik parkeerde mijn beugelwens, ontdekte het fenomeen daglenzen en ging, voor de buitenwereld dan, redelijk zonder hulpstukken door het leven. Tot eergisteren. Al weken had ik een doorverwijzing van de tandarts in mijn agenda zitten die er elke keer uitvloog als ik een afspraak in wilde plannen en nu eindelijk had ik een afspraak gemaakt en parkeerde ik mijn auto voor Orthodontiepraktijk Amsterdam Zuid.

Wat het probleem was, vroeg de charmante vrouw. Nou, er is een tand die een eigen koers wil gaan varen wat ik in de kiem wil smoren en ik heb het gevoel dat ik nou ja dat ga ik dus allemaal niet delen want ik wil nog wel enigszins als charmant worden beschouwd door jullie, maar er is dus íets aan de hand.

Daar kon de orthodontist (dat woord alleen al, dat is op je zestiende volledig geaccepteerd, maar nu klinkt het zo misplaatst) wel wat aan doen. Een beugel zou het antwoord zijn op al mijn problemen. Maar dat duurde dan wel een jaar. Een jaar, ja.

Ik had een keus. Een plaatjesbeugel (ja, een plaatjesbeugel ja, een plaatjesbeugel) of invisalign. Het voordeel van een plaatjesbeugel (ja, dat schrijf ik dus blijkbaar echt) is dat het goedkoper is en je er sneller van verlost bent. Een andere optie was invisalign, de Gucci onder de beugels. Het is een plastic plaatje dat je 22 uur per dag in moet doen en alleen maar even uit mag doen als je eet.

Hoe dat dan moest met wijn drinken, vroeg ik. Dat begreep de orhodontist niet helemaal. Ik moest hem gewoon uitdoen met eten, zei ze. Dat ik eigenlijk een hele avond wijn wil drinken en kaas wil eten heb ik maar even ingeslikt. Dat zou zij in haar crispy uniformpje toch niet begrijpen.

Meteen na mijn afspraak bij de or-tho-don-tist (ik moet nog steeds heel erg aan het idee wennen), ging ik naar een presentatie van Dior en zag daar mijn vakvriendin Esther Goedegebuure van JAN Magazine. Mét invisalign. Daarna trof ik Claudia Straatmans, mijn opvolger bij Marie Claire ooit. Zag ik daar iets? Ja hoor, een plastic laagje om de tand.

Ik ben uit mijn keuze. Invisalign it will be. Alle ‘meisjes van veertig’ hebben ‘m tenslotte. Hoor ik eindelijk, dertig jaar later, alsnog bij de beugelposse. Yessss.