Fashion

TO DESIGNER OR NOT TO DESIGNER

Het is mijn eerste dag op de redactie van Amayzine, waarvan akte, en al die mooie kinders druppelen binnen. Elke zet haar Céline-achtige au naturel op een stoel. Bij May krijgt de mattelassé van Chanel een mooi plaatsje op de hoek van haar bureau en sales director Daniëlle smijt haar Balenciaga achteloos op de grond. “Ik moet er wel mee kunnen leven.” En ik? Ik durf niet.

Oké, ik knal ‘m er gewoon uit die confession. Ik heb geen designertas. Zo, dan weten jullie dat. Hoef ik niet net als Kiki mijn grote geheim weken te bewaren (je weet wel, Parijs). Mijn hart slaat niet alleen een roffeltje sneller van dé tas (want die moet ik dus), maar ook van de pas (want de tas vraagt dan wel om klinkende munten). Dat roept om een heel overtuigend lijstje waarom ik het vooral wel moet doen. En vooruit, misschien heel kort wat puntjes tegen om mijn geweten te sussen.

Ja, dat moet ik vooral wél doen:

• Omdat ik ook zo’n ultrazachte, intens mooi afgewerkte, altijd knappe vriendin wil. Lijkt me logisch. Maakt het ook meteen helemaal niets meer uit hoe je die ochtend je bed uit struikelt, want niemand heeft oog voor jou. Alleen nog maar voor haar.
• Het geeft je een upgrade van heb ik jou daar. May ging solliciteren met een Birkin en we weten allemaal hoe dat afliep. Over een bloedserieuze investering in mijn toekomst gesproken. Kan ik toch niet zomaar naast me neerleggen?
• En het is ook écht een investering. Tenminste, als je vriendin Chanel heet en op nummer 2.55 woont. Dit is zo’n schat die je door de jaren heen alleen maar meer waard wordt. Zeventig procent om precies te zijn. Ze-ven-tig. Kijk, dat is pas vriendschap. Voor zo’n investering heb ik die verhitte kerels op de beurs helemaal niet nodig. Ha.
• In Dubai liep ik, samen met m’n tien vrinden van de security, een rondje door de Cartier-winkel. Ik lonkte wat naar de Tank, zucht, en de bewaker schudde nog net niet uit medelijden met z’n hoofd. Jaha, ik weet heus dat die niet mee naar huis gaat. Maar give me a break, toch? Ik wil dus op wolken die winkel uit, met een belachelijk luxe tas die dichtgebonden is met het mooiste lint, een piccolo flesje champagne om thuis de aankoop te vieren en deuren die voor me openzwiepen.

”Oké, ik knal ‘m er gewoon uit die confession. Ik heb geen designertas”

En, waarom ik misschien nog even moet wachten:

• Ik kan niet kiezen. Alleen maar liefde voor Célines Trio Bag en Chloés Drew, maar heb je serieus gezien wat een meuk ik iedere dag in mijn tasje prop? Hell no dat dit past in zoiets moois. Groot dus. En doe dan ook meteen maar groter dan 13 inch. Oh my, ik praat in inch-maten over tassen. Mag vast niet.
• Het is natuurlijk de vraag wat je moet neertellen voor je new best friend. Toch zit je al snel op een serieus weekend weg, een vliegticket naar de andere kant van de aardbol, een week (of drie) in de zon met cocktails en belachelijk lekker eten. Afwegingen mensen, afwegingen.
• Mijn saldo. Punt. Ik denk dat zo’n huishoudboekje toch handig, wat zeg ik; essentieel is voor in mijn nieuwe tas. Oh, dacht ik dat nou of zei ik dat hardop?

Geschreven door Adeline Mans