Travel Diary #5

Final

Jezus jongens, het zit er gewoon alweer op. Ik geloof dat nog nooit eerder twee maanden zó snel voorbij gingen. Het plan voor de laatste week was, zoals gezegd, om nog wat zon op Koh Tao te pakken waar hopelijk nog niet al te veel zuiptoeristen hadden toegeslagen. Nou, dat liep allemaal even helemaal anders.

Om te beginnen is Koh Tao toch echt best wel al ontdekt door de zuipende massa. Het eiland is te bereiken met een boot die eerst bij Koh Samui en Koh Phangan stopt, dus eigenlijk had ik het zelf ook wel al kunnen bedenken. Maar goed, het is niet zo erg als…

…Samui is, maar toch ook echt wel heel anders dan Koh Lanta was. De eerste twee dagen was het warm en zonnig en deed ik precies wat ik had bedacht: zonnen afwisselen met werken. Ik had het zo gepland dat ik zaterdag en zondag de hele dag achter m’n MacBook zou zitten zodat ik de laatste vier dagen weer even echt ‘vrij’ zou hebben. Dus als ik zondagavond m’n Mac dichtklap, van guesthouse naar hostel verhuis en me stort in het nachtelijke backpackersleven, begint het een paar uur later het opeens te regenen. Te REGENEN.

En dat heeft het vier dagen lang gedaan. En niet alleen regen, in de nacht van zondag op maandag heeft het zó hard gestormd dat de helft van het eiland is weggeblazen. Op de lager gelegen eilanden Phangan en Samui was het nog veel heftiger; daar stonden huizen echt drie tot vier meter onder water. Maar ook op Koh Tao was er enorm veel schade.

Ligbedjes, zitzakken, tafeltjes, alles werd meegesleurd door de golven en vervolgens weer met een enorme klap het eiland opgegooid. Echt, het was zo bizar. De ferrydiensten werden gestaakt, niemand kon op of van het eiland. Er gingen geen snorkeltours, geen duiklessen, er was echt helemaal geen reet te doen.

Dat waren niet per se de meest ideale laatste paar dagen van een verder heel geweldige reis, maar soit. Al snel had ik weer wat nieuwe beste vrienden en met hen wandelden we wat rond, zochten we ons geluk in vrij veel drank, en tussendoor zat ik uiteindelijk toch maar weer gewoon te werken.

En toen donderdag. De boten gingen gelukkig weer, het was tijd voor vertrek. De overtocht naar het vaste land duurde éindeloos, want de boot moest grote capriolen uithalen om de toch nog steeds gigantische golven te bedwingen. En dat trokken de meesten toch bijzonder slecht. Binnen was zo ongeveer iedereen over elkaar heen aan het kotsen en buiten was het inmiddels weer gaan regenen. Dus dat was de keus: kots of regen. Uiteindelijk heb ik dus bijna anderhalf uur in de zeikregen gezeten. Alles beter dan kots.

Na dat prettige boottochtje zat ik twee uur in een bus naar het vliegveld, daarna anderhalf uur naar Bangkok met het vliegtuig, daarna een uur in bus naar het andere vliegveld (daar mocht ik vier uur wachten op mijn zeven uur durende vlucht naar Doha, met een overstap van drie uur) en als toetje een 7,5 durende vlucht naar Amsterdam. Zoals je je wellicht kunt voorstellen kwam ik niet helemáál topfit aan, dus dat ik dit weekend ziek in bed lag is misschien ook niet zo vreemd. Ik zei het toch al: reizen is eigenlijk strontvervelend.

Maar op dat alles na was het een perfect heerlijke geweldig inspirerende reis. En nu ben ik weer in Amsterdam. Dat is behóórlijk wennen, maar ik zal jullie vast verklappen: de volgende reis staat al in de agenda.