Fun & Famous

WAAROM FOMO HELEMAAL OKÉ IS

De werkweek is nog niet eens op de helft of mijn WhatsApp begint uit zijn maandag-gedut te ontwaken. Een vrijdagmiddagborrel hier, een donderdags etentje daar en de wereldbol op Facebook geeft aan dat het achtentachtigste event voor het weekend aangemaakt is. Bij die laatste is de kans minimaal dat ik wil gaan, tótdat ik zie wie er gaat. Oh, maar hem heb ik in geen tijden gezien. En zij was ook op die borrel-gone-wrong vorige keer, wat gezellig. In mijn hoofd neemt het feestje buitenproportionele vormen aan. Want het is op die locatie en er komen alleen maar lieve, leuke mensen (met wat promillage in mijn bloed hou ik trouwens van iedereen). Dit wordt één groot feest. Stel je voor dat ik dit mis. No way, kan niet. Herken je dit? Dan heb je FoMo, fear of missing out. Het grote niets-willen-missen. Elke heeft een flinke vorm als het over series gaat, May is de FoMo’er op Instagram en ik heb het in real life.

Maar die week, aargh. Ik teken voor een avond met mezelf op de bank. Een beetje m’n nagels vijlen en een anti-stressmasker op het huidje (werkt dit trouwens?). Ik heb mijn portie verplicht glimlachen wel gehad en ik wil gewoon een serie kijken en er dan halverwege achter komen dat ik die aflevering allang heb gezien. De zaterdag in mijn agenda is blanco, niets, nada. Dit heb ik zó nodig. En toch, ergens down under (gewoon in de onderbuik hoor) zeurt het. Eén drankje is toch wel gezellig, even bijkletsen. Hoe komt het dat ik overal bij wil zijn, zelfs als dat samenzijn niet eens leuk dreigt te worden? Want dat is er ook aan de hand, ik ga nooit op het hoogtepunt weg. Als ik denk ‘ik wil nooit meer naar huis’, dan wil ik dus ook echt niet naar huis. En daar sta je weer aan het einde, met een onflatterende tl-balk op je tipsy hoofd heel hard te doen alsof je die laatste nog prima had kunnen drinken. NOT.

Moeilijk is het, om de deur dicht te slaan voor al dat vertier en plezier. Daarom, de redenen waarom het oké is dat je FoMo onder de leden hebt:
– Stel hè, stel, je gaat niet mee naar de vrijdagmiddagborrel en die serieuze Harry van de administratie staat aan het einde van de avond überwild op de bar te dansen. Hoe zuur zou het zijn als je dat niet live hebt gezien? Hoe zuur, als je dit maandagochtend hoort bij het koffiezetapparaat? Wil je niet, wil je niet.

– Het is ontzettend goed voor je om los te laten. Let it goooo. Al die meetings en het administratieve gedoe eruit dansen. Of drinken en eten, mag ook. En dat lukt, want je schakelt alles uit op het moment dat de vrienden, dansjes en patatas bravas uitrukken. Het leven is veul fijner als het feest is.

– Epische momenten (vergeef me dit woord, maar zo heet het) ontstaan al-tijd als je het niet verwacht. Je gaat ’s middags koffiedrinken en eindigt de volgende ochtend, met hakken in de hand en op blote pootjes, in de eerste metro naar huis. ‘Goedemorgen werkende mensch’, zo’n avond. Tsja en een epicloos bestaan, dat wil niemand.

– Het is nooit jouw schuld dat iemand je lang niet heeft gezien. Jij bent namelijk altijd van de partij en party. Die ooooh-wat-is-het-lang-geleden schuif je zonder pardon terug naar de uitdeler.
En vooruit, hallo Sjaak Afhaak, dit is waarom je best een keer thuis mag blijven:
– Als je een keer wel gaat is het pas echt een geslaagde get-together. Negen van de tien keer is het niet zo’n party als het in je hoofd hoort te zijn. Dat etentje bij die nieuwe tent, waar volgende week íedereen bij is, is gewoon veel leuker en wedden dat je dat stiekem al dacht?
– Ben je niet van de bank af te slaan? Lekker blijven zitten, want anders bras je er zo weer honderd euro doorheen en thuis blijven doe je for free. Ben je morgen irritant fit en net zo rijk als vandaag.
– En verder kan ik niets zinnigs bedenken om die billen níet van de bank op te tillen, want mijn vorm van FoMo is nogal ernstig.

Geschreven door Adeline Mans