Fun & Famous

WAAROM HET BETER IS OM GEWOON BOOS TE WORDEN

by Marion Pauw

Wanneer was jij voor de laatste keer boos? En dan heb ik het niet over ‘veilig’ boos zijn op iemand die toch wel bij je blijft (je kind), of boos op iemand die je toch nooit meer terugziet (zoals in het verkeer), maar op iemand bij wie het een beetje spannend was om boos op te worden. Zoals je baas. Of op de beste vriend van je vriend (die is pas echt lastig).

Naast het feit dat het vaak gewoon echt niet goed uitkomt, vinden we dat we alles moeten kunnen incasseren en accepteren. We gooien elkaar dood met tegeltjeswijsheden als: ‘Accept the things you cannot change.’ En: ‘Laat het los.’ Boosheid is voor de zwakkeren. Voor de sukkels die nog niet doorhebben dat je iedere dag een half uur moet mediteren en aan Yin yoga moet doen.

Laten we eerste even kijken naar wat er gebeurt als je boos wordt. Je kunt je emoties namelijk niet sturen. Als je boos bent, dan ben je boos. Dat bedenk je niet, dat gebeurt in je lichaam. Stel: iemand gaat over jouw grenzen. Je maakt de biochemie aan die hoort bij een fight-reactie. Je onderbuik knijpt samen, je energie gaat wat omhoog en wordt naar voren gericht, je lichaam maakt zich klaar om in actie te komen, zonder dat jij er zelfs nog maar één gedachte aan hebt gewijd. Je kunt dus niet kiezen tussen het voor of tegen de emotie zijn. Als je boos bent, dan ben je boos.

Nu zijn wij allemaal mentaal behoorlijk goed ontwikkeld. Vooral mensen met wilskracht en discipline (geweldige eigenschappen zijn dat, maar god, wat kun je daar last van hebben) zijn zo bedreven geraakt in het onderdrukken van emoties, dat zij zo langzamerhand niet eens meer doorhebben wat er in hun lichaam gaande is. Dit gebeurt er dan:

–       Je lichaam geeft aan: ik ben boos. Je maakt biochemie aan, je lichaam komt in actie.

–       Je hoofd zegt: ik mag niet boos worden. Ik moet me als een volwassene gedragen.

–       Je negeert de signalen van je lichaam.

–       Je hoofd sluit zich af van je lichaam.

–       De boosheid zit opgesloten in je lichaam.

Begrijp je dat je steeds meer verwijderd raakt van je echte gevoel als je maar vaak genoeg de signalen van je lichaam negeert? Op een gegeven moment kun je niet eens meer in je lichaam komen en zit je helemaal vast in je hoofd. Dan weet je niet meer wat je voelt, wat je wilt en weet je zelfs niet meer wie je bent. En dat is een groot probleem. Je kunt daar zelfs behoorlijk op vastlopen.

Het zou enorm helpen als we allemaal maar niet meer zo spastisch omgingen met boosheid. Sterker nog, wat als we boosheid als iets positiefs gaan zien? Boosheid heeft namelijk een heel belangrijke functie. Boosheid behartigt namelijk jouw belangen. Omdat je boos bent, omdat je bepaalde hormonen aanmaakt, omdat je lichaam zich opricht en je energie naar voren schiet, kun je voor jezelf opkomen. En dat is soms NODIG. Ja, je hoort het goed: die boosheid heb je soms NODIG.

Gezond boos zijn

Maar dat kan toch niet, zomaar boos zijn? We denken bij boosheid meteen aan met pannen smijten, onredelijke scheldkanonnades en hysterische taferelen. Kinderachtig gedrag, ja. En dat is ook hoe boosheid eruit komt als je de barometer zo hoog laat oplopen. Je kent het wel: met een verbeten glimlach op je gezicht zeg je dingen als: ‘Het geeft niet’, ‘De ander bedoelt het niet zo’ of: ‘Ik moet niet zo kinderachtig doen’. Je denkt dat je in je hoofd iets oplost, maar in je lichaam verandert er niets. Je lichaam is nog steeds boos. Op een gegeven moment is het woededepot zo groot geworden dat je letterlijk ontploft en dan is het lastig om nog een gezonde manier te vinden om die woede te uiten.

De kunst is om boosheid meteen te ventileren aan de juiste persoon op het juiste moment. In de praktijk zou het dus gewoon kunnen dat je zegt: ‘Hier ligt mijn grens en het maakt me boos dat jij erover heen gaat, dus back off.’

Dit lijkt heel simpel, maar we weten allemaal dat dit lastig is en in de praktijk niet altijd haalbaar. Het betekent dat je: 1. zelf goed moet voelen waar je grenzen liggen 2. bereid moet zijn om voor jezelf te kiezen.

Op korte termijn zou je misschien liever een harmoniemodel nastreven. En dat snap ik als geen ander, want het is ook eng om duidelijk te zijn. We zijn maar al te vaak bereid om een stukje op te schuiven omdat we denken dat dat fijner is voor de ander. Maar als je niet aangeeft waar je grenzen liggen en iedere keer een stukje van jouw terrein uit handen geeft, houd je op het laatst niets over.

Dus als er de volgende keer iets gebeurt wat jou niet bevalt, maak dan van je hart geen chemische opslagplaats. Zeg gewoon iets. Daar leert de ander ook van.