Happy & Healthy

WAAROM IEDEREEN KINDERVERJAARDAGEN MAG VERGETEN

Confessietijd. Ik ben een ramp in het onthouden van verjaardagen. Ik heb een tante die elke kinderverjaardag en iedere christelijke feestdag (serieus, op zes december valt de kerstkaart op de mat) een kaart stuurt. Denk het tegenovergestelde maal duizend en dat ben ik.

Ik zal het maar meteen met een ontluisterend voorbeeld te illustreren. Half augustus appte ik mijn schoonzusje wat ze gingen doen met de verjaardag van haar zoon, die, zo dacht ik, op 24 augustus verjaarde. “Oh nou, daar heb ik nog geen idee van hoor.” Vond ik gek voor mijn normaal zo ontzettend georganiseerde schoonzus. “Sam is 24 september jarig, niet augustus!” Het slechte nieuws is dat ik er een maand naast zat. Het goede dat ik in ieder geval te vroeg was. Dat was al heel wat.

“En zelfs mijn beste vriendin Anna wil me nog wel eens op haar eigen verjaardag appen of ik niet iets Heel Belangrijks vergeten ben”

De verjaardagen die ik ken zijn die van mijn eigen gezin (al goochel ik altijd met de geboortejaren van mijn dochters. Was zij nou uit 2009 of 2007? Het is ook wat voor mijn mooie hoofdje, al die data) en van mijn ouders natuurlijk, dan komt een grote groep die altijd ‘ergens in’ een bepaalde maand jarig is. Vriendin Marte is ‘ergens in begin’ juli jarig, Asjha ‘iets met’ 12 december. Of was het nou 9? En zelfs mijn beste vriendin Anna wil me nog wel eens op haar eigen verjaardag appen of ik niet iets Heel Belangrijks vergeten ben. Gewoon om me te behoeden voor eigen blunders.

Dat is allemaal tot daaraan toe, maar mijn vriendinnen, familie en vage kennissen krijgen natuurlijk allemaal kinderen. Dat jongt maar aan joh, het is niet bij te houden. En dus ben ik nu officieel een verjaardagsdrama. Bovendien (en dat is confessie twee) zou ik heel graag superattent kaartjes sturen, maar als ik heel eerlijk ben, zit ik niet op weer een kinderverjaardagsfeestje te wachten.

Voor je het weet heb je twee verjaardagen per week. Een van die vage oom en de zoveelste kleuterverjaardag. En het zijn toch nooit echt leuke fuifjes. Het is een kunstmatig gezelschap waarbij zelfs de jarige geen volledig zeggenschap heeft over de uitnodigingenlijst. Er kleeft altijd wel een tante, oom of aangevreeën type aan dat niemand moet, maar ja, die hoort er nou eenmaal bij. Of zo’n vader van je vriendin die altijd op zijn troon zit en familieverhalen vertelt. Wil ik niet en hoef ik niet.

“Ik ben er slecht in en ik heb geen verjaardagskalender.”

Ik denk dat dit de reden is dat ik geen verjaardagskalender heb. Omdat ik nu, zelfbenoemd en soort van, gelegitimeerd ben om het te vergeten. Ik ben er slecht in en ik heb geen verjaardagskalender.

Tot ik laatst vriendin M (zij die ergens in begin juli jarig is) vertelde dat haar zoon bijna 1 werd. Ik vroeg wanneer en schaamde me meteen ontzettend omdat ik het niet wist, want M is dus een heel goede vriendin en ik zou de verjaardag van haar zoon wel moeten weten. In ieder geval zijn eerste.

“May, laten we ophouden met die onzin. Er zijn te veel kinderen om al die verjaardagen van te onthouden. Als ik wil dat je het weet of als ik wil dat je op een feestje komt, stuur ik je een uitnodiging. Laten we elkaar niet opjagen met die kwelling waar niemand op zit te wachten.”

Kijk, en daarom is ze nou mijn vriendin.