Happy & Healthy

Waarom je ziek wordt op je vrije dag

Als een beer uit z’n winterslaap, zo voelde het toen ik wakker werd op mijn eerste vrije ochtend. En als bonus bij het ontwaken kreeg ik een griepje. Ik schoot, mét snotterende neus en goedgevulde holtes, rechtovereind in bed. Noooo, niet in mijn vakantie. Niet. Ziek. In. Mijn. Vakantie. Please, ga iemand anders lastigvallen met die idiote bacillen. Ik mikte er een ferme cocktail van paracetamol en vitamines in om de oprukkende ziektekiemen terug te sturen naar waar ze vandaan kwamen. En ik ben aan de beterende hand. Griep versus Adeline: 1-1.

Had jij dit nou ook in je zuurverdiende vakantie? Dat kan, want dan heb je last van het omgekeerde-Kortjakje-syndroom a.k.a. vakantieziekte. Je weet wel, altijd is Kortjakje ziek midden in de week maar zondags niet. Kortjakje is in dit geval niet je middle name, want jij wordt juist geveld op een zondag. Door een spetterende migraineshow of een verfijnd griepje, net als madam hierzo. Maar hoe dan? Dat is me toch een partijtje oneerlijk? Heb je lekker gebuffeld en kijk je met waanzin uit naar die vrije dag of vakantie, komen ze het voor je verzieken. Letterlijk. Nou, je bent normaal altijd zó up en running, dat het pas tevoorschijn komt in ruststand. Kanonne, ik doe het dus ook nog eens zelf.

Je hebt twee vormen van dit leed, want óf je wordt gevloerd, óf je blijft als een opgepompte adrenalinestoot rondjes rennen in je vrije tijd. Dat laatste werkt trouwens hetzelfde als naar het plafond staren na een adembenemende drukke dag. Lig je eindelijk onder de wol, heb je na drie uur staren alle putten en gaten in het plafond van de slaapkamer geanalyseerd. En het is echt belachelijk hoog tijd om een keer een kwastje te zetten en de boel daar in dat hoekje opnieuw aan te smeren. Oh nee, slapen. Zo’n verhaal.

Maar terug naar Kortjakje, the other way around. Het zit zo. Als je stresslevel op een werkdag door het plafond gaat (heb je ‘m weer), dan sta je jezelf niet toe om moe te worden of ziek te zijn. Hallo, daar heb je toch helemaal geen tijd voor? En met het negeren van al die gillende en gierende signalen maak je adrenaline aan. Adeline, adrenaline; neemt dat eeuwenoude grapje over mijn naam me flink te grazen, zeg. Maar du moment dat je in relaxstand gaat, dan is het één groot coming-to-get-ya-verhaal. De horror.

Geen zorgen, er is een remedie. Of nou ja, mogelijkerwijs iets wat eventueel zou kunnen helpen. Dit klinkt me al wat te onzeker in de oren, maar oké. Het schijnt dat als je ‘m flink van jetje geeft die eerste vrije avond in de sportschool (ik heb het hier gewoon over sporten, niets vunzigs met de sportinstructeur), die ontlading helpt om al die overtollige energie eens goed te kanaliseren. Uuuuh, maar we hadden toch afgesproken dat ik ná mijn vakantie in de gewichten ging hangen? Nope, dat moet dus voorafgaand aan de zenmodus. Je snapt, ik ben even flink tekeer gegaan bij Pilates gisteravond. Niet echt het uitgelezen klasje voor zoiets, want daar span je je net zoveel ‘in’ als ‘ont’. Maar dit keer ging ik dus meer voor de inspannende moves (mijn powerhouse kreeg ervan langs), a girl’s gotta do what a girl’s gotta do. Alles om mijn tweeënhalve week aan opperste relaxtheid te waarborgen natuurlijk. Maar dan weet je het, als je een centje pijn of snufje griep voelt… Hup naar de sportschool. Of iets doen aan je balans tussen rennen en stilstaan, maar dáár hebben we het nog wel een keertje over.