Fun & Famous

Waarom mijn neusring een blijver is

Ik was zestien toen ik mijn neus liet doorboren. Dat ging met van dik hout zaagt men planken: stukje kurk erachter en drukken maar. Beetje pijnlijk, maar het was zo voor bij. En sindsdien draag ik een knopje of ring in mijn neus.

Het commentaar erop was niet van de lucht. Ordinair, lelijk, te opvallend: het zou alleszins beter zijn als ik die ontsierende bel uit mijn neus zou halen. Nou, ach; van zulke commentaren gaan mijn hakken in het zand, dus de bel bleef.

Toen ik eens heel erg vreselijk onmogelijk snotverkouden was, haalde ik het knopje er tijdelijk uit omdat het mijn pijnlijk schrale neus ontzettend irriteerde. Niemand die het zag, ook de grootste tegenstanders van mijn neusversiering niet. Zo woest onaantrekkelijk zal het dus niet zijn.

Tijdelijk was een paar jaar, en toen voelde ik opnieuw de behoefte mijn neus te piercen. Ik vond het stoer staan, een klein beetje anders. Inmiddels zijn we lichtjaren verder en die neusring zit er nog steeds; hoewel sommigen mij bestraffend toespraken dat ik die piercings wel vaarwel zou kussen als ik eenmaal moeder was. Gek, weer die hakken in het zand. Alsof je als moeder verdoemd bent tot het dragen van ‘makkelijke’ kapsels en brave ensembles. Nou, hij zit er hoor, nog steeds.

”Tijdelijk was een paar jaar, en toen voelde ik opnieuw de behoefte mijn neus te piercen”

Zelf zie ik die neusring niet meer. Of nou ja: ik zie het, maar het is zo’n natuurlijk onderdeel van mijn gezicht dat ik het niet meer registreer, net als bijvoorbeeld oorbellen of een moedervlek. Anderen zien het wel. Altijd. Of vaak. Zo leek het Jort Kelder – toen nog hoofdredacteur Quote – best geinig mij eens voor een reportage tussen beursjunioren te zetten. Dat gekke ringetje in mijn neus was wel een minor bottleneck: het zou mij onmiddellijk verraden als vreemde eend in de bijt.

En precies die kwaliteit is wat mijn neusring zo tof maakt: het pinpoint mij nu en dan als outsider – al zie ik dat zelf helemaal niet zo. Ik hoor overal en nergens bij, dunkt me. Maar toch: op het schoolplein ben ik niet de oppermoederkloek, want gekke ring. En in een zakelijke omgeving met corporate carrièretijgers ben ik the odd one out. Heel gek is dat niet: in het land der blinden is eenoog koning, toch? Tussen Hindoestaanse meisjes, piercingliefhebbers en fashionvolk bijvoorbeeld val ik helemaal niet op.

Toch zorgt die ring er denk ik wel voor dat mijn kleren zelden tuttig of saai staan: er is altijd die ring die de boel – althans in andermans ogen – edge geeft. Of ik nou een clean wit overhemd, statig pak of coole sportsgrey sweater draag. Het maakt dat mensen je soms niet kunnen plaatsen, en dat vind ik wel prima. Laat mij maar schuiven.

Geschreven door Kalinka Hählen