Fun & Famous

WAAROM WE MOETEN STOPPEN EEN MAKE-OVER EEN MAKE-OVER TE NOEMEN

De schoonzus van mijn vriendin was jarig en moest er een. Wilde ze niet zelf, maar het leek haar omgeving een leuk idee. Vier vrouwen hebben ‘iets ergs’ meegemaakt, vertellen erover op tv en krijgen er een. Wederom niet om gevraagd, maar kan ’t schelen. Ze kregen er een.

De make-over. In elk televisieprogramma het ingrediënt om de benodigde ‘oh’, ‘ah’ en ‘wow’ van degenen die de hoofdpersoon hebben opgegeven los te peuteren. Terwijl de persoon in kwestie vrij ongemakkelijk voor de spiegel staat te draaien en alleen maar denkt: ‘wat is mijn haar kórt. Ik was net over die rottige tussenlengte heen.’.

De make-over. Ongetwijfeld goedbedoeld, maar hij slaat aan alle kanten de plank mis. Ten eerste zeg je ermee dat je er eigenlijk niet uitzag. En dat is nou net niet de boodschap die de vrouw die terwijl ze in een nasty ontslagsituatie zat erachter kwam dat haar man haar bedroog met de buurvrouw wil horen. Het zegt: je hebt stom haar, je bent te dik en je kleding is zo saai dat we allemaal het idee hebben dat je elke dag hetzelfde aan hebt. Hier. Pak aan.

Dan verwacht je bij de term make-over dat er grof geschut wordt gebruikt. Lang haar moet sowieso kort. En blond haar moet zwart. Een sneakergirl wordt in een over the knee-laars gehesen en ga zo maar door. Alles moet anders. Er lijkt niet eens te worden gekeken of iemand er echt van opknapt. Het gaat allemaal om het effect. Liefst met een ‘Neeeee, niet mijn haar’ en ‘Ik haat hoge laarzen’ in de montage.

Daarom mijn pleidooi om de term make-over te veranderen in een ‘touch-up’. Leuker voor de kandidaat in kwestie (want je was heus hartstikke leuk, het kan alleen nog net een tikje beter) en het zal de rode lap die normaal wappert voor de ogen van de stylist en kapper/visagist ook weghalen, wedden? Als je het zo noemt, mogen mijn lieve collega’s mij ook best opgeven. Zo ben ik dan ook wel weer.