Fun & Famous

De worsteling van May

Wat doe je als je Isabel Marant in het echt tegenkomt?

Een jaar of twee geleden waren Jet en ik in Parijs en toen moesten we twee uurtjes overbruggen voordat we terug zouden Thalyssen naar Amsterdam. Dat deden we natuurlijk niet bij McDonalds (het idéé), maar bij Le Meurice, één van de mooiste hotels van Parijs waar je bovendien zomaar tegen Kanye West, Alber Elbaz of Grace Coddington aan kunt lopen. Wees wel gewaarschuwd, want als je er een keer hebt geslapen, dan ben je voor de rest van je leven verpest.

“We zijn met z’n tweeën, May, dus áls we iemand tegenkomen die we cool vinden, stappen we er gewoon op af.” Dat is mijn Jettie, lekker daadkrachtig. Zo gezegd, zo niet gedaan. Want toen Jet naar de wc was en ik mijn hoofd naar links draaide, zag ik daar Catherine Deneuve zitten. Catherine Deneuve, je weet wel, de muze van Yves Saint Laurent, de ex-geliefde van Marcello Mastroianni, de knapste vrouw ooit en stijlvolste bovendien. Ik dacht aan wat we twee minuten daarvoor nog zo stellig hadden besloten, maar durfde het niet. Ze was in gesprek met een jongere man, wie weet haar zoon, misschien een familiekwestie, en daar zou ik daar dan zo tussen in Hekking-en*? Geen geblondeerde haar op mijn hoofdje die dat overwoog.

Vorige week liep ik door Santa Gertrudis toen een man en een vrouw me passeerden. Ik draaide me nog een keer om want die man, die kende ik. Waarvan? Waarvan? Mijn hersentjes ratelden. Ik had hem ontmoet, hij was Frans, iets in de mode. Bingo. Het was Jérôme Dreyfuss. Nu heb ik ooit een uurtje bijzonder gezellig gesproken met Jérôme, dus in een normale situatie had ik heel luchtigjes “Bonjour Jerôme” kunnen roepen en een praatje kunnen maken. Had gekund als ik me niet tegelijkertijd bedacht dat als dít Jérôme Dreyfuss was, dan was dát Isabel Marant. En toen moest ik even aan de beademing.

“Loop ernaartoe. Maak een foto!”, zei mijn lief. “Dúrf ik niet!” siste ik. “Wáarom niet?” “Te groupie. Te starstruck.” Maar in de auto zat ik toch stiekem een potje te balen. Ik bedoel, hoe vaak ziet een mens nou Jérôme en Isabel Marant in een verlaten en stoffig dorpje rondlopen?

Moest ik hier spijt van hebben? Ik heb er, geloof me, lang over nagedacht en mijn antwoord is nee. Les geleerd van Matthijs van Nieuwkerk. In Nederland laten mensen hem meestal wel met rust, maar als ze hem dan in het buitenland zien, zeggen ze: “Dit is té toevallig, nu móet ik u wel aanspreken!” Euh, waarom precies? Hij is toch lekker met vakantie? Laat de man met rust. Juist nu moet je hem niet aanspreken. Dat geldt ook voor Jérôme en Isabel. Ik zit er misschien op te wachten, maar zij niet. En dan. Wat zegt een foto zonder waarde? Je hebt de koppen bij elkaar gestoken, iemand heeft op een knopje gedrukt en daarna zouden we, allemaal licht ongemakkelijk, ons weegs zijn gegaan.

Moet een foto niet een herinnering zijn aan een mooie avond, een bijzondere ontmoeting? Heeft hij niet pas waarde als hij geladen is? Nu zou zo’n kiekje alleen maar vertellen dat ik ze heb gezien. Maar dat kan ik je ook gewoon zo wel vertellen. Of geloof je me anders niet? Dus mocht jij een celebrity in het wild zien lopen deze vakantie: laat hem of haar met rust. Tenzij ze Justin of Orlando heten en met hun penum staan te zwaaien…

* Voor onze jeugdige lezers; Tjolk Hekking was een typetje van Van Kooten en De Bie** die altijd overal op ongepaste wijze opdrong.

** Voor nog jongere lezertjes; Kees van Kooten is de vader van Kim van Kooten en had ooit samen met Wim de Bie een van de meest hilarische tv-programma’s uit de geschiedenis.