Fashion

WAT MOET JE AAN NAAR EEN BOEKPRESENTATIE

Hoe het bijna helemaal misging met de look van May

Vandaag is de dag van Jet. Haar boek (met de overduidelijke en minstens zo klinkende titel ‘Het boek van Jet’) komt vandaag uit. Ik heb al trotse huppeltjes gemaakt toen ik de WeTransfer met de PDF van haar boek zag en ik heb een filmpje gezien waarin Jet het boek voor het eerst door haar ranke vingertjes laat glijden, maar vandaag is de dag.

Het voelt een beetje alsof je gaat trouwen, zei ik haar vanochtend aan de telefoon. We leven er allemaal naartoe, iedereen die belangrijk en bijzonder is in je leven komt samen en, jahaha daar komt de moraal van dit stukje, trekt z’n beste pakje aan.

Nu wil ik er sowieso altijd graag zo uitzien dat de mensen om me heen denken dat iemand (in de meeste gevallen ikzelf) daar een beetje over heeft nagedacht, maar als Jet, onze Jet, mijn Jet, haar allereerste boek lanceert, dan wil je de overtreffende trap van leuk. Zeker, en daar komt nog een primeurtje waar ik ook heel trots op ben, als jij (ik dus) degene bent aan wie het eerste exemplaar wordt uitgereikt.

Jet vroeg me dit ergens eind vorig jaar dus je zou zeggen dat ik de tijd had om er over na te denken en dat heb ik gedaan. Ik heb ook veel geshopt. Bij elk weertype had ik een geschikte boekpresentatie slash boekontvangstjurk. En de week voor de presentatie was ik vrij, dus alle tijd om te shoppen.

“Ik had mijn scheermesje nog op het strand liggen en stoppels onder een jurk, mwah”

Maar toen was het ineens mooi weer. En toen zat ik ineens een week lang in een huisje op het strand. Met veel wijn en gin en tonics en chips en gebakken vis. Zonder spiegel. Ik kon potdorie niet eens checken of ik was aangekomen (heb jij weleens een weegschaal op het strand gezien?), dus ineens lag ik wakker van de beklemmende gedachte dat ik straks al die jurken niet eens meer zou passen. Ik heb nog overwogen om een foto van mijn heupen te maken en zo aan de hand van de al dan niet aanwezige zwelling aan de bovenkant van mijn onderbroekje kon zien hoe het er qua figuur voor stond, maar dat ging me te ver.

Thuis meteen gechekt of ritsen en knopen nog dicht konden. Gelukkig, dat lukte. Probleem een was afgevinkt. Toen was daar het scheermeseuvel. Ik had mijn scheermesje nog op het strand liggen en stoppels onder een jurk, mwah. Kousen zijn ook geen optie want het is vandaag bijna tropisch te noemen. Duizend maal dank voor de Philips Lumea waardoor ik bijna haarloos ben op de onderbenen. Probleem twee getackeld.

En eigenlijk had ik natuurlijk hartstikke veel goede opties in mijn kast. Die beeldschone zwart-witte jurk van Claes Iversen, een roze bewerkte 3D-achtige jurk die ik vorig jaar een keer bij Holland’s Next Top Model heb gedragen en dus de eerdergenoemde Dolce & Gabbana-jurk. Allemaal in een kledingzak, zes paar schoenen erbij en dan koos ik wel met Jet samen, zo dacht ik. Zak in de achterbak van die enorme Talisman en naar kantoor. Alles zou goedkomen.

“Allemaal in een kledingzak, zes paar schoenen erbij en dan koos ik wel met Jet samen, zo dacht ik”

Eenmaal op kantoor kwam er van alles op me af (want een week op het strand gezeten), bleek ik afspraken te hebben waar ik het bestaan niet van wist, moesten er zakelijke voorstellen worden verstuurd en werd de Talisman ingeruild voor een Renault Mégane. Hoefde ik me niet druk om te maken, dat werd voor me gedaan. En ik ademde weer uit. Tot ik me halverwege mijn meeting verslikte in mijn caffè latte (wat sowieso helemaal geen goed idee is) toen ik bedacht dat achterin de Talisman mijn kleding voor vanavond zat. En oh mijn god, die Talisman is een persauto en die was nu natuurlijk uitgeleend aan en reisjournalist die ermee door Italië zou gaan turen. Met Mijn Kleren. En Schoenen. En Make-Up. En oh jongens, dit was te erg. Ik belde collega Theo en kreeg zijn voicemail. Ik sprak een WhatsApp-bericht in, maar de wifi haperde, dus ik kon het niet versturen. En ik werd nu toch echt wel best onrustig. Ik belde de collega waar Theo mee op pad was. Nam ook niet op.

En toen Theo binnenkwam bestormde ik hem bijna. Waar mijn kleren waren? Of waar de Talsiman was? Die moesten we traceren. Hij moest erachteraan.

“Oh May, je kleding hangt al klaar in de gang. Had ik er meteen al uitgehaald toen ik de auto even naliep.” Theo. Mijn held.

Iets zegt me dat het vanavond allemaal goed gaat komen.